Zgadzam sie z wlasciwie wszystkim co napisales, nie mniej jednak nie moge uwierzyc w 2 rzeczy: po pierwsze troche to dziwny zbieg okolicznosci, ze Nick akurat trafil na kule gdy byl u niego Michael, a druga sprawa rozumiem caly watek przyjazni i to takiej ktora wrecz ciezko sobie wyobrazic (chociaz to tez nie jest takie oczywiste, bo Michaelowi ciagle chodzila po glowie Linda i niby cos z nia bylo, cos nie bylo), ale mimo wszystko ktos kto przezyl takie pieklo jak przymusowa rosyjska ruletka moim zdaniem nie usiadlby do niej po raz kolejny (mowie o Michaelu, bo Nick rozumiem, ze byl tak uszkodzony psychicznie, ze uwazal, ze nie ma nic do stracenia), tak jak nie przystawilby pistoletu z jednym nabojem do glowy swojego przyjaciela.

"rośnie w głowie" - dobrze powiedziane.
Ja kiedy zaczęłam oglądałać go po raz pierwszy, nie zrobił na mnie dużego wrażenia ... Przebrnęłam przez pierwszą godzinę tj wesele i byłam okropnie rozczarowana. Ponieważ zawsze oglądam filmy do końca, z szacunku do kina, przeklinając ten shit zaczęłam prasować, spoglądając raz co raz na ekran, ale bardziej skupiając się na żelazku :) Po dotarciu do końca, coś mną drgnęło, zdałam sobie sprawę z tego, że dużo straciłam, że to całe wesele było po coś, że postacie przechodzą w ciągu tych 3 godzin prawdziwą metamorfozę, że zostaną poddani ogromnej próbie i że sceny wietnamskie są najistotniejsze, bo na zawsze ich zmienią... Wiedząc już, jak zakończą się losy każdego z trójki wojennych bohaterów, wyłączyłam wszystko - żelazko, telefon - i właczyłam film od początku. Tym razem obejrzałam go w dużym skupieniu od. Wywarł na mnie ogromne wrażenie i od tamtej pory nie mogę o nim zapomnieć.

Ja już wiele razy oglądałam ten film i za każdym zbieram szczenę z podłogi. I obejrzę ponownie jak tylko nadarzy się okazja, dla dialogów, które są mądre, cholernie mądre

Świeżo przypomniałem sobie "Łowcę" i to jest już chyba 3, może 4 raz, jak go widziałem. Na pewno za pierwszym razem zrobił na mnie największe wrażenie, choć nie zaprzeczę, że nie w pełni go wtedy zrozumiałem. Wówczas najważniejsze przesłanie wiązałem z wojną, Wietnamem, antywojennym filmem. Po każdym kolejnym seansie dochodziło do mnie, że jest w nim jednak coś więcej. Że jest to jest naprawdę wielkie, piękne i niepowtarzalne kino. Gdzie równie ważna jest fabuła (zarówno odnosząca się do wojny, jak i wątki przyjaźni, czy wreszcie do samej kultury Ameryki), ale nie mniej ważne są zdjęcia, muzyka i gra aktorów. Przyciemne, niedopieszczone obrazy idealnie oddają sens życia i nastrój miejsca, w którym żyją bohaterowie. A bez nich, bez tych twarzy, bez De Niro, Savage'a, Walkena, Cazale'a... nie było by tej autentycznej przyjacielskiej chemii jaka ewidentnie łączy wspomniane postacie. Są tak dobrzy, że aż prawdziwi! Tym bardziej, że przecież na koniec mamy tą świadomość, że finał jest strasznie dramatyczny: umiera Nick, Steve jest bez nóg, Michael mimo powrotu nie jest już tą samą osobą, a dodatkowo, ten nierozgarnięty, frywolny Stanley, to tak naprawdę umierający John Cazale, którego już nigdy więcej w żadnym innym filmie nie zobaczymy...
Bez wątpienia jest to jedyny w swoim rodzaju film. Absolutne arcydzieło!