Z uwagi na to, że był to dwudziesty film na czterdziestolecie serii twórcy chcieli stworzyć coś nowego, ale zdecydowanie przedobrzyli. Bond był tu zdecydowanie przytłoczony nadmiarem efektów specjalnych i zbyt futurystycznych gadżetów ze znikającym samochodem na czele. Gustav Graves mógłby być znakomitym przeciwnikiem Bonda gdyby tylko nie dorobiono mu tej żałosnej historyjki o zmianie DNA itd. Należy jednak przyznać, że Toby Stephens zagrał go rewelacyjnie z niesamowitą charyzmą i demonicznością. Kobiety nic wielkiego nie zagrały, choć należy przyznać, że Rosamund Pike była prześliczna. Sceny z pościgami na lodzie i Bondem surfującym po falach żenujące. Szkoda, bo początek filmu był naprawdę ciekawy. Niezły pościg w Korei i Bond - o dziwo - daje się pojmać. Poniżony i oskarżony o zdradę pragnie oczyścić swoje dobre imię i zemścić się na wrogach. To był znakomity punkt wyjścia, można było zrobić naprawdę wyśmienity film (może nawet jeden z najlepszych w serii). Niestety ciąg dalszy został niemiłosiernie spieprzony przez scenarzystów. Żal tylko świetnego jak zwykle Pierce'a Brosnana na takie coś. Szkoda, że to był jego ostatni występ jako 007. Ogólnie będzie jakieś 4/10.