Po tym jak chłopak spada, córka ekologa stoi parę minut i patrzy z miną zbitego psa w helikopter, który sobie wisi w powietrzu, po czym laska zaczyna strzelać gdzie popadnie, no ale mniej więcej w stronę helikoptera. To zdaje się przypomina pilotom, że wypadałoby odlecieć, ale zajmuje im to całkiem sporo czasu, więc ostatecznie dziewczyna trafia jednego pilota w szyję, chyba helikopter też uszkadza, ostatecznie maszyna - w bardzo nieprzewidywalny sposób - spada na oblaną benzyną bazę i wszystko wybucha. Córka biegnie do swojego prawie-ukochanego, który sobie obok umiera, ale kulturalnie czeka z tym na nią, mówi jej, że ma zabrać dziennik złego ekologa i pokazać go światu, jako groźbę tego, co czeka ludzkość, po czym wdzięcznie umiera. Ona ze smutkiem barykaduje się w czarnym helikopterze ciemnego kolegi, gdzie po jakimś nieokreślonym czasie odnajduje ją kolejna grupa ratowników. Następna scena przenosi akcję nad jakieś jeziorko, czy polankę, obok stoi auto, a lektor, który chyba miał być głosem z radia, opowiada o całych wydarzeniach, o bohaterstwie tej laski, jaka to jest cudowna, ocaliła ludzkość, kwintesencja poświęcenia i takie tam pierdoły. W trakcie tych wypocin kamera zjeżdża na jakiegoś martwego psa obok auta, gdzie - co jest niesamowicie nieprzewidywalne w tego typu filmach - widać jak z ran psa wychodzą pasożyty, pełno jajeczek itd. Auto odjeżdża, pojawiają się napisy, pozostawiając nieco znudzonego widza z konfrontacją zapewnień lektora, że ludzkość została ocalona dzięki poświęceniu córki ekologa i wizualnego dowodu, że jednak dupa - pasożyty i tak przeżyły i zjedzą cały świat.

Dziękuję!

Gwoli ścisłości, pies na końcu wyżera mięsko z martwego ptaka, który jak należy się domyślić przywlókł prehistoryczne badziewie z martwego mamuta. Po czym pan tego psa woła go do pickupa i odjeżdżają w kierunku makiety olbrzymiego miasta, pełnego wysokościowców na miarę Dubaju.