Sam Truman Capote był ponoć bardzo rozczarowany ekranizacją.

Jeśli tak, to mu się nie dziwię. To w ogóle nie jest ekranizacja książki, choć uważam film za całkiem dobry.

Ja pierwszy raz jak to oglądałem to się nastawiłem na fajny film ale jak to bywa z takimi filmami klasykami można się rozczarować dziwie się Peppardowi że grał w tym filmie.

Owszem, nadał więcej komediowości niż dramatu temu, jak to pisza uczenie w programach TV na portalach, komediodramatowi, ale zrobił to doskonale. Film ten ma z pięć razy wyższe IQ niż większość współczesnych komedii romantycznych. Zachwyca mnie nowoczesność gry Hepburn, wirtuozeria operatora (te przemyślne jazdy kamery...), znakomite drobiazgi komiczne, jak próby okradzenia sklepu z doskonale skomponowaną do tej sceny muzyką w tle, nowoczesność wnętrza mieszkania O. J. Bermana czy wątek "z życia kota" łącznie z najniezwyklejszą grupą całujących się w historii filmu (te 3 głowy na końcu). Bez wahania daję "10", bo jeśli to jest komedia romantyczna, to musi być jedną z niewielkiej liczby najdoskonalszych w tym gatunku.

Właśnie obejrzałem, wchodzę na filmweb - a tu same negatywne opinie. I w końcu trafiam na Twoją... Uczucie ulgi, bo już myślałem, że ze mną coś nie tak. Też pierwsze, co przyszło mi na myśl, to porównanie ze współczesnymi komediami romantycznymi... Pozdrawiam.

Czasem tak nawet na tym portalu bywa, że ludzie mijają się z filmem, mają wdrukowaną w mentalność inną wizję tego, co ma przynieść dany tytuł - a nie odczytują tego, co jest tam nowe. Tak jak w czasie debiutu grupy Led Zeppelin sporo krytyków wskazywało na tylko bluesa w tej muzyce, a nie dostrzegli Nowego - nowego rocka, który zdominował ten blues.
Inny film, gdzie ludzie nie rozpoznali wartości filmu to "Marsjanie atakują". Oczekiwali "poważnego" SF, inni oczekiwali komediowości w stylu Leslie Nielsena, a tam mieszanka humoru brytyjskiego, groteski, surrealizmu, itd.