Zdecydowanie, piękno w najbardziej najlepszej formie czyli połączone z ciepłem i dobrem to coś cudownego. Zazwyczaj piękne kobiety są zdystansowane i chłodne można je jedynie podziwiać, poruszają się z gracją myślą nad ruchami. Sztuczne i zimne piękno jest tylko do patrzenia nie da się go w pełni polubić, za to kobieta przedstawiona z sercem na dłoni do tego nieskazitelnie piękna i miła sprawia, że chcemy wierzyć w miłość, pomagać innym. Te połączenie rzeźnika - mężczyzny dość przeciętnego na którego kobiety patrzą z politowaniem i kobiety niemal idealnej stereotypowej piękności wręcz enigmatycznej stworzyło we mnie coś na obraz podziwu i nadziei. Jak dobrze byłoby gdyby wszyscy patrzyli na siebie sercem, i jak trudno znaleźć przyjaciela, a jeszcze trudniej go zapomnieć. Potrzeba na człowieka mającego w sobie tyle empatii jest w każdym mniejszym czy większym społeczeństwie ogromna. Ale w prawdziwym życiu ludzie są jak doktor nie chcą dopuścić do siebie czegoś co jest na tyle proste żeby to zrozumieć, i na tyle trudne żeby uwierzyć. Nie lubię romansideł ale kiedy człowiek jest w specyficznym nastroju nieco szarpany jakimś indywidualnym cierpieniem wtedy widzi więcej rzeczy, których zwykłego dnia by nie był w stanie. Dlatego ten film przepełnił mnie bardzo dobrym nastrojem. Polecam ;)