Przez pierwsze czterdzieści minut film ten jest zwariowaną idyllą! Nic nie jest poważne! Budowa kolei, mecz footbolowy we mgle, życie rodzinne Luki, jego żony Jadranki i syna Milosza. Życie w oderwaniu od świata, na pustkowiu, na jednej ze stacji nieukończonej kolei. Tak, przez pierwsze czterdzieści minut bardzo się nudziłam. Nie rozumiałam bohaterów.
I nagle, zupełnie nieoczekiwanie, spokojny świat bohaterów znika. Zaczyna się wojna. Milosz zostaje powołany do wojska, Jadranka odchodzi od męża i Luka zostaje sam! Sytuację pogarsza jeszcze wiadomość, że syn został wzięty do niewoli. W tym wszystkim Luka przejmuje pieczę nad branką Sabahą, jest ona muzułmanką i jako wróg może być wymieniona na Milosza.
Razem z pojawieniem się Sabahy w domu Luki, zmienia się nastrój filmu. Widzimy rodzące się uczucie, na przekór wojnie i przeznaczeniu, które zaczyna wciągać bohaterów w wybory tragiczne. Co ma uczynić Luka? Luka i Sabaha przypominają Romea i Julię w ogarniętej wojną Jugosławii. Miłość ich jest zupełnie nieoczekiwana, wielka i piękna, ale nie ma przyszłości. Nie powinna mieć przyszłości. Tragedia Luki polega na konieczności wyboru miłości do syna lub miłości do ukochanej kobiety. Cokolwiek wybierze pozostanie nieszczęśliwy. Piękna jest scena na pograniczu. Luka miota się i walczy z przeznaczeniem, ale historia napisała za niego ten rozdział. Czym jest miłość dwojga ludzi wobec potężnej machiny nienawiści, wobec wojny, która zamienia życie w koszmar! Kusturica nie przechodzi w łatwy melodramat, który mógłby powstać z tej historii, zachowuje dystans i ironiczne spojrzenie nawet na miłość. Nie ma idealnego świata, ale nic nie zabrania nam poszukiwania szczęścia na ziemi.