Fajnie napisałaś i ciekawe, że nikt z krytykujących do tej pory Ci nie odpowiedział.

Podobnie jak Ty uważam, że Aż... znajdzie się w kanonie filmów wybitnych, wielkich. Rola Daniela rozpisana przez jakiegoś scenopisarskiego Mozarta;) Zwróciłam uwagę na premedytację, z jaką niszczy ludzi, którzy wiedzą o jego potrzebie bliskości, wtedy, kiedy ci ludzie okazują się ludzcy, ułomni. Rozpacz i okrucieństwo.

Ciekawa jestem Twojego zdania na temat braku kobiet w tym filmie.

Myślę, że brak kobiet w tej konkretnej produkcji był tym, co jeszcze bardziej mnie do niej przekonało. Nie było tutaj sztampowego wątku kobiety, która zaczyna kręcić się wokół głównego bohatera, próbując go zmienić lub wykorzystać. Unikano zapewne tanich chwytów. Nagość też tutaj byłaby nie na miejscu. Myślę, że każda próba ukazania jakichkolwiek relacji damsko-męskich w "Aż poleje się..." byłaby po prostu nie na miejscu. Plainview, który jest zaawansowanym mizantropem, przejawia zapewne również jakieś tam tendencje do mizoginii, ale to tylko takie moje gdybanie. Kobiety w jego życiu były, owszem, jest to powiedziane wprost w scenie na plaży, kiedy Daniel stara się wspominać (świetna scena "zdemaskowania" fałszywego brata, dopiero przy drugim podejściu do filmu zwróciłam uwagę na tę zmianę mimiki Day-Lewisa) o dziewczętach które poznawali bodaj na potańcówkach. Brak kobiet w jego późniejszym życiu ma pewnie tylko podkreślić to, jak bardzo Plainview NIE POTRZEBUJE wokół siebie ludzi i jak bardzo oderwany jest od spraw doczesnych, błahostek takich jak chociażby miłość czy to duchowa, czy cielesna. Przecież on "tylko chce się odizolować od innych". No i oczywiście nowa pani Plainview zepsułaby jego nieskazitelny wizerunek wdowca z synem. A interesy są najważniejsze.
No, cieszę się, że ktoś jeszcze lubi "Aż poleje się krew" tak bardzo, jak ja. ;) Pozdrawiam.

Hej, fajny wątek, wreszcie jakieś wartościowe opinie, do których się przyłączam. Jedna rzecz, z którą się nie zgodzę: w tym filmie jest ważna postać kobieca - Mary, żona H.W. Mimo, że w całym filmie mówi może z pół zdania, jest w pewnym sensie kluczowa, jako alternatywa dla modelu życia Daniela Plainview. Jest tym najważniejszym elementem różniącym jego i jego syna a jednocześnie synonimem miłości i poświęcenia (uczy się języka migowego kiedy jeszcze są mali itp) i silnych, trwałych związków międzyludzkich. Jest to aż ckliwe i papierowe, ale bardzo mocne, scena ślubu jest świetna!
Poza tym brak kobiet filmie=brak związków emocjonalnych z kobietami w życiu Daniela, bo atmosfera filmu odzwierciedla jego życie wewnętrzne. Są tam tylko ludzie, którzy są mu w danym momencie potrzebni dla osiągnięcia celu, albo mu w tym przeszkadzają (Eli) Wyjątkiem jest brat i H.W. - oni jedni sygnalizują istnienie u Daniela ludzkich, bezinteresownych uczuć, które tak jak oni zostają w końcu zabite lub porzucone.
Ale nie zgodzę się, ze w życiu Plainview nie ma "miłości fizycznej" - w scenie "chrztu" jest mowa o pożądaniu kobiet, jest też scena w burdelu - myślę, że tej kwestii nie rozstrzygniemy, natomiast pewne jest, że z żadną kobietą nie był związany uczuciowo.

Co ciekawe, w scenariuszu w scenie na plaży Daniel mówi jeszcze o swojej impotencji. :)

To miala byc opowiesc bez kobiet . Czasami w zyciu Tak jest , ze nie Ma kobiety.

Witam. Po pierwsze podzielam zachwyt nad obrazem. Film jest dla mnie absolutnie genialny i od razu trafił do kanonu moich prywatnych arcydzieł. Postanowiłem zabrać głos gdyż trochę inaczej oceniam działanie głównego bohatera genialnie wykreowanego przez Daniela Dey-Lewisa. Bezapelacyjnie zgadzam się, iż to mizantrop jednak uważam, iż nie należy do ludzi ślepo dążących do celu jakim jest w tym przypadku sukces finansowy. Przede wszystkim uważam, że robi to z dwóch powodów, ze względu na fakt, że jak wyznaje w genialnej i szczerej rozmowie ze swym domniemanym bratem, chciałby być kiedyś tak bogaty aby obejść się bez tych...ludzi. Po drugie, co również pada w tej kluczowej, moim zdaniem, dla całego filmu scenie, lubi rywalizację i zwyczajne bycie lepszym. Gdyby chciał odnieść tylko sukces finansowy sprzedałby przecież, w odpowiednim momencie, swoje rozliczne złoża chętnym. Fakt jego irytacji podczas negocjacji i później wyraźnie wskazuje na równowagę tych obu celów. Nie zgadzam się również, iż główny bohater „Pełen jest złości i pretensji do świata przeciętnych śmiertelników” i że „Żegnamy go jako człowieka przeżartego już swoją nienawiścią i niemożnością identyfikacji się z większością ludzi”. Uważam, że po prostu ma ich los w głębokim poważaniu, a wrodzony cynizm i brak zasad moralnych pozwalają mu ich wykorzystywać, okłamywać, okradać, zabijać. Nie czyni tego ze złości czy pretensji tylko aby osiągnąć swój cel i moim zdaniem nie za wszelką cenę tylko tak po prostu. Co do braku nagłej przemiany bohatera pełna zgoda. Natomiast uważam, iż subtelna nastąpiła. Uważam, iż Daniel Plainview próbuje w pewnych etapach żyć według przynajmniej wybranych przez siebie norm uznawanych przez większość, szukając w nich zwyczajowo szczęścia. Próbuje też, z tego samego powodu, doszukać się w sobie ciepłych uczuć względem wybranych innych osób (syn, domniemany brat). Jednak w końcu z różnych przyczyn dochodzi do wniosku, że to bez sensu i nie dla niego, a jako, że sukces jaki odniósł mu na to pozwala, realizuje jeden ze swoich celów i odseparowuje się od wszystkich. Absolutnie genialna ostatnia scena jest zwieńczeniem wniosków do jakich doszedł względem własnej osoby. Nie odmawia sobie okrutnej zabawy losem kaznodziei, uświadamiając mu przy okazji jaką jest, przy tak utalentowanym przedsiębiorcy jak on, beznadziejną jednostką w takim kraju jak USA. Nieprzypadkowo, moim zdaniem, dzieje się to po przechwałkach księdza na temat swoich sukcesów. Podsumowując, główny bohater to według mnie zwykły cynik i mizantrop który próbuje jak każdy z nas realizować w życiu własne cele. Różni się od większości właściwie głównie brakiem zasad moralnych i wybiórczym respektowaniem norm społecznych. Próbuje przez pewien czas żyć według niektórych z nich ale dochodzi do wniosku, że nic dla niego nie znaczą (porzucenie syna) i dąży do szczęścia według własnych zasad. Uważam, że jego ostatnie słowa które, jak słusznie zauważyłaś, można interpretować dwojako, bardziej odnoszą się do tego, że po prostu skończył i tyle. O reszcie filmowego rzemiosła wypowiadałem się już wcześniej w innym temacie więc nie będę się powtarzał poza kolejnym stwierdzeniem, iż obraz jest, w mojej ocenie, genialny. Pozdrawiam i wyrazy szacunku przesyłam!

Świetne komentarze, dzięki za to! Film jest naprawdę mocny, doskonale trzyma w napięciu. I daje do myślenia, niesamowite! Zastanawiam się jak określić głównego bohatera: przychodzi mi na myśl cynik i psychopata. Ale te wnioski pojawiają dopiero później, w trakcie oglądania. Bo na początku (choć czuć już jakieś nieprzyjemne napięcie) widzę ciężko pracującego mężczyznę, który krwią i potem walczy być może o lepsze życie dla swojego małego synka? Widzę też, że okazuje małemu czułość (!), jednak w miarę oglądania jestem coraz bardziej zbita z tropu i przerażona osobowością tego człowieka. Niemało emocji budzi też postać pastora, który wygania złe duchy, sam wydając się opętanym. Końcowa scena i rozmowa obu mężczyzn dobitnie ujawnia jak wiele w gruncie rzeczy ich łączy... Genialne kino!

To nie był jego syn, to dziecko tragicznie zmarłego innego robotnika, kiedy Daniel rozkręcał swój pierwszy interes. Pytanie tylko, czy juz wtedy miał ten plan, by na jego "słodką buźkę" zdobywać sobie przychylność ludzi, czy rzeczywiście przygarnął go z dobroci serca, bo chciał mieć potem następcę, a dopiero później zrobił się cynkiem.

Bardzo dobry komentarz!
Chcialabym jesczez wiedziec dlaczego kiedy syn Daniela znajduje u jego "brata" dziennik podpala hatke w ktorej nocuja?? A nastepnie czemu Daniel odsyla go ? NIe moge dokonca zrozumiec tych scen.
Takze duzym zaskoczeniem dla mnie byla koncowka filmu w ktorej to okazuje sie ze Daniel odrzucil takze i syna, przeciez od samego poczatku filmu widac ze naprawde jest dla niego wazny, a pozatym podkresla ze jest to firma rodzinna. Wiec w jaki sposob ich relacje az tak sie popsuly>?

Syn ani przez moment nie był dla niego ważny w sensie uczuciowym. Używał go, jego niewinność, do załatwiania swoich interesów. Wzbudzał dzięki niemu zaufanie ludzi. Główny bohater w tym filmie to wcielenie zła. Film absolutnie genialny.

Syn odkrył, że to nie jest autentyczny brat ojca, ponieważ szperał w rzeczach tego niby czlowieka, znalazł pamiętnik i w ten sposób chciał się go pozbyć, Niejako chciał pomóc ojcu, a przecież po wypadku nie mówił.

Moich objaśnień ciąg dalszy: on wysłał syna do jakiejś szkoły czy internatu gdzie miał fachową pomoc, potrzebował nauczyć się języka migowego, ale przecież martwił się o niego i pytal ja mu tam swojego sekretarza. Zaś dorosłego nie odprawil tylko syn sam chciał swój interes rozpocząć i wyjechać do Meksyku. Jako że był apodyktyczny i potrzebował syna koło siebie, to wściekł się na niego i wykrzyczal mu, że nie jest jego synem.

Wow . Świetnie napisane . Czytało się to naprawdę przyjemnie . Mógłabyś zacząć pisać recenzje ponieważ masz do tego smykałkę .

Ja jeszcze dodam od siebie- zwrócił ktoś uwagę na westernową budowę filmu?

tak, zauważyłem - są kapelusze, konie i rewolwery... brak tylko indianuf :(

Czy nudny? Kwestia gustu. Za to na pewno za długi

Kapitalista to nie typ człowieka, rodzący się na początku XX wieku, litości. W ogóle to słowo jest zbędne i nic to nie ma wspólnego z american dream. To studium braku miłości, a nie jakichś patologii rynkowych.

Przecież jedno wynika z drugiego w tym przypadku

Bohater filmu nie jest pracoholikiem i kapitalistą. On jest przede wszystkim psychopatą i ten film jest właśnie o psychopacie, nie wzbudzającym sympatii, a wręcz odpychającym. I bliżej mu nie pracoholikowi a dyktatorowi typu Stalin. Chyba że można uprawiać pracoholizm w dziedzinie gnębienia i łamania ludzi. Fakt poruszania się bohatera w kapitalizmie jest moim zdaniem drugoplanowy.
Film pokazuje najgorsze ludzkie cechy ale niestety nic nie mówi o ich pochodzeniu. Bo z pewnością nie gonitwa za sukcesem jest ich źródłem, ani ustój polityczny i gospodarczy USA. Reżyser jednak nie zadał sobie trudu żeby wyjaśnić skąd ta nienawiść do ludzi u bohatera się wzięła. I nie sądzę, żeby temu podołał. Pokazał za to psychopatę w jego naturalnym środowisku. Pozbawionego skrupułów łotra. I pokazał to fenomenalnie. Tylko co z tego płynie dla widza? Jak dla mnie niewiele. Myślę, że o wiele bardziej pouczający był motyw manipulacji sekciarskiej w wykonaniu Eli Sunday'a, który nie był postacią tak ordynarnie jednoznaczną. Ale oczywiście tak jak nie każdy kaznodzieja/ksiądz to Eli Sunday, tak nie każdy przedsiębiorca to Daniel Plainview.

Daniel Plainview jest absolutnie wielowymiarową postacią. To jedna z najlepiej napisanych i zagranych postaci w historii kina. Day-Lewis powinien dostać 2 oscary za ten film. Jeśli dla Ciebie był jednoznacznie zły to nie zrozumiałeś filmu. Jest postacią negatywną, ale nie jest jednoznacznie zły i nie jest psychopatą a bardziej socjopatą. To nie jest to samo.

Nie ma czegoś takiego jak źle zrozumiany film, źle zrozumiana książka, źle zrozumiany obraz, rzeźba itp. Film jest dziedziną sztuki i każdy może go rozumieć na swój sposób oraz wygłaszać swoje subiektywne odczucia na ten temat. Nie ma błędnych interpretacji utworu filmowego. Film fabularny nie jest dokumentem prawnym czy bankowym i jego pojmowania nie ograniczają żadne sztywne ramy interpretacyjne. Dlatego pozwolisz że się z tobą nie zgodzę.

I właśnie dlatego tak mnie zahipnotyzował w tej roli :) - Ale oczywiście każdy ma prawo do swojej opinii.

Czuję dokładnie to samo po obejrzeniu filmu: "Reżyser jednak nie zadał sobie trudu żeby wyjaśnić skąd ta nienawiść do ludzi u bohatera się wzięła. I nie sądzę, żeby temu podołał. Pokazał za to psychopatę w jego naturalnym środowisku. Pozbawionego skrupułów łotra. I pokazał to fenomenalnie. Tylko co z tego płynie dla widza? Jak dla mnie niewiele."
Brakuje mi głębszego ujęcia osobowości głównego bohatera. To co pozostaje po seansie to masa negatywnych i nieprzyjemnych odczuć, które nic nie wnoszą. Niemniej jednak jestem pełna uznania dla gry aktorskiej, wykreowania postaci i budowania scen.

w pełni się zgadzam...nic dodać nic ująć

Żeby ten film się podobał, potrzeba instrumentu w postaci mózgu. Jeżeli ogląda się tylko wzrokiem, to faktycznie "Transformers" fajniejsze..

I abandoned my child! I abandoned my child! I abandoned my boy! Daniel Day Lewis to wielki aktor.

Nie rozumiem zarzutów że film jest nudny. Ja go obejrzałem i wciągnął mnie od samego początku do końca. Ci co negatywnie ocenili ten film to chyba oczekiwali filmu akcji dla mas i po tytule że "krew będzie lała się hektolitrami". Co do muzyki to moim zdaniem pasowała idealnie

super wątek! dorzucę od siebie dwie obserwacje- wg mnie główny bohater był bardzo głęboko rozczarowany swoimi relacjami z ludźmi. był zamknięty i nienawidził ludzi, ale były momenty, że jego potrzeba bliskości się przebijała (poznanie 'brata', dbanie o chłopca). i jak już budziło się w nim człowieczeństwo, dostawał w twarz, bo te relacje nie spełniały jego wyobrażeń. 'brat' go okłamał, a syn porzucił. Daniel czuł się oszukany i reagował agresją i dystansował się jeszcze bardziej. stawał się coraz bardziej cyniczny i zgorzkniały. ostatnie słowa do syna odbieram jako gwałtowną reakcję na odrzucenie, a nie faktyczny stosunek do niego. na końcu spełnił swoje 'marzenie' i został sam, a równocześnie jego pogarda do ludzi i zacietrzewienie osiąga apogeum i wcale nie odnajduje w samotności ukojenia. nie odbieram go jako postać do szpiku kości złą, zupełnie bez empatii czy ludzkich odruchów. Raczej jako kogoś, kogo życie utwierdziło w przekonaniu, że jedyną wartością jest sukces materialny, a na ludziach nie można polegać (no chyba, że im się dobrze zapłaci).

i jeszcze jeden wątek- dla Daniela jak i Eli'a najważniejszą wartością była władza. Eli miał władzę przez kościół, a Daniel przez posiadane ziemie. Obaj używali ludzi jako narzędzi do realizowania swoich własnych celów. zgadzam się, że byli w gruncie rzeczy bardzo podobni do siebie. wręcz mam poczucie, że Eli był bardziej wyrachowany w swoich działaniach, zwłaszcza, że wszystko robił pod przykrywką religii. Daniel przynajmniej nie krył się ze swoim nastawieniem i mówił wprost, że chodzi o kasę.

i moja interpretacja sceny podpalenia chaty przez chłopca- odbieram to tak, że chłopiec poczuł się zagrożony, bo nagle w życiu ojca pojawiła się inna bliska osoba. nie sądzę, żeby rozpoznał, że 'brat' naprawdę nie jest bratem- wydaje mi się, że nie potrafił czytać i pisać. po prostu chciał się pozbyć konkurencji.

Nie wiem jak dodać wasny komentarz, więc dodaję w tym wątku ;-). Film oceniłam "tylko" na 6, bo... faktycznie momentami był dla mnie nudny - po prostu nużą mnie psychologiczne analizy bohaterów, których motywacje rozumiem i są dla mnie jasne. Tak samo w książkach nużą mnie zbyt rozbudowane opisy elementów przyrody. Ja to rozumiem, ja to szanuję, wiem, że tak być musi, żeby to tworzyło całość - ok. 6/10 czyli niezły film.

Film obejrzałam ze względu na aktora Daniela Day Lewis i tutaj się nie zawiodłam - grę aktorską oceniam na 10/10. Ci, którzy piszą, że gra on złe postacie (mówię tu o filmie "Niech poleje się krew" oraz "Gangi Nowego Yorku") chyba nie do końca to rozumieją, choć każdy ma prawo rozumieć jak chce. Według mnie Daniel Day Lewisw żadnym z tych filmów nie gra on postaci typowo, bezpodstawnie, psychopatycznie złej. Nic z tych rzeczy.

W "Niech poleje się krew" owszem, jest cyniczny, potrafi zranić - w sensie dosłownym i przenośnym, ale jest wg mnie w pewnym sensie postacią tragiczną. Zawiódł się na ludziach, nie lubi ludzi, irytują go, nudzą, rozczarowują, jednocześnie chciałby wierzyć w to, że zbuduje relacje, chciałby wierzyć w lepszą przyszłość, w to, że tym razem się nie zawiedzie. Ważnymi osobami są dla niego syn (własny lub przybrany) i "brat". To pokazuje, że chciałby mieć bliskie osoby, które pójdą za nim w ogień, z którymi mógłby rozwijać rodzinny biznes, który jest dla niego całym sensem istnienia.

I co się okazuje? Brat nie jest bratem, tylko pospolitym oszustem. To dla głównego bohatera duży cios i ogromny zawód. Kolejny cios jest taki, że jego własny/przysposobiony syn, w którym główny bohater pokładał wielkie nadzieje najpierw staje się głuchy, odizolowany od świata. Cały film pokazuje, że Daniel nie jest psychopatą, ma uczucia, widać, że kocha tego chłopca, scena, w której porzuca go w pociągu jest dla niego ciężka (dla mnie to było jasne, że posłał go do lekarzy/szkoły dla niemych bez późniejszej retrospekcji), reaguje dużą agresją na wspominanie o chłopcu przez znienawidzonych przez siebie ludzi, na zasadzie "how are you? how is your boy?". Przysłowiowy gwóźdź do trumny wbija mu jego własny syn pod koniec filmu, kiedy mówi, że będzie sam na własną rękę prowadził biznes naftowy w Nowym Meksyku. To dla głównego bohatera jak uderzenie w twarz. Jak zaprzepaszczenie jego wszystkich marzeń o rodzinnym biznesie Daniel & Son. To dlatego moim zdaniem reaguje taką agresją i wypowiada do syna tak gorzkie słowa, że tak naprawdę nie jest jego synem, tylko przybłędą.

Dla mnie to postać tragiczna. Owszem, gardząca ludźmi i kochająca pieniądze, jednak bardziej od pieniędzy kochająca wolność, rywalizację i grę na własnych zasadach. Ostatecznie oszukana przez ludzi, w których chciał wierzyć.

Warto zobaczyć ten film?