się kryje. Strasznie długie, ale jakże wymowne ujęcia (pierwszy z brzegu przykład obserwacja głównej bohaterki jak zjada ciasto). Świetna historia, wszystko jest na swoim miejscu, nie ma zbędnego dialogu, ujęcia, poprowadzenia tej historii do końca. Zastanawia mnie co było na karteczce napisane i schowane we framudze drzwiowej. Świetny motyw z innymi śmiertelnymi prześcieradłami i ich rozmów. Kolejne bardzo dobre posunięcie, to pokazanie wcześniejszych i późniejszych wydarzeń, które miały miejsce na terenie w którym stał dom głównych bohaterów. Świetny obraz, spokojny, stonowany, przepełniony emocjami, brać i oglądać pełnymi uszami i oczami.