Póki co obejrzałam połowę tego dzieła i mało nie umarłam z nudów. Aleksander był niezwykle barwną postacią i z jego życia można by i sto filmów wykroić, a co zrobił pan Stone? A otóż zastosował taki przepis:

Wziął jednego Colina Farrela, silnego bruneta z natury, i pofarbował mu łeb na jajecznie żółty kolor (blondyni wyginęli w H-wood?). Potem do mieszanki dorzucił Bardzo Zły Scenariusz, sztuk jeden, szczyptę Angeliny Jolie w roli toksycznej zołzy, parę łyżek sarnich spojrzeń Jareda Leto, wstrząsnął i...

I wyszedł mu zakalec. Bo nie wiedzieć czemu skoncentrował się na toksycznych relacjach Aleksandra z rodzicami, na jego związku z Hefajstionem oraz na powtarzaniu jaki on, ten Macedończyk jest wielki i sława mu się należy przeogromna (ujęcie na wygenerowanego komputerem orła, przelatującego Znacząco nad okolicą) tak bardzo, że czasu już nie starczyło na rozwinięcie jakiejś dramaturgii. W ten sposób podbój Persji i wyczerpujący pościg za Dariuszem mamy z głowy w jakieś 20 minut. Bitwa w jednym momencie, zewłok króla Persji leżący w pyle w drugim, pozamiatane. Nie widać także wysiłku, jakim dla armii musiało być przemierzanie tak potężnych odległości, nie widać żadnego szoku kulturowego u Macedończyków, nie ma żadnego wiewu egzotyki "ach, gdzieśmy zaszli, takie to wszystko dziwne". Ot po prostu Aleksander kica sobie to tu, to tam, podziwia Babilon, wybiera żonę, prawie jak na wycieczce autokarem "Zamki Loary w 3 dni". Do tego wredni podwładni nie doceniają jego zajebistości, Hefajstion patrzy swemi cudnemi oczęty (nie powiem, Jared ma naprawdę piękne oczy), a orzeł leci Znacząco. No.

Okej, mogę zrozumieć, że bardziej od batalistyki interesował Stone'a Aleksander jako człowiek. Fajnie, tylko że to, co na ekranie widać i słychać, nic nie wnosi do poznania ludzkiej strony Macedończyka, bo to same grzmiące banały, wygłaszane zresztą z użyciem pomnikowego, napuszonego języka. Tam nikt nie mówi, wszyscy przemawiają z cokołu, tak wysokiego, że bez ciepłej odzieży na jego wierzchołku grozi hipotermia.