Lucía Puenzo ma bardzo dobry warsztat reżyserski. Widać, że nie jest debiutantką: stopniowo rozwija swe postaci, sprawnie stopniuje napięcie, świetnie prowadzi aktorów. Przy tym zawiera w filmie swoje poglądy tak dyskretnie, że widz może pomyśleć iż sam wpadł na to co ona nam podsuwa. W "Wakoldi" rozlicza się sprytnie z pewnymi epizodami własnego narodu, lecz nie wykrzykuje żadnych wściekłych sloganów. Wręcz przeciwnie: czyni bohaterką dziecko, pozwala mu patrzeć na wszystko jego oczyma, a później zostawia oglądających z masą suchych, niewygodnych faktów, które sami muszą podsumować. Główna bohaterka nie zrobi tego przecież obiektywnie, prawda?
Niestety wydźwięk polityczny jest konsekwentnie spychany przez warstwę fabularną, która zmierza w stronę rasowego thrillera. Wielka szkoda, że nie rozwinięto tu choćby wątku po-hitlerowskich szkół, które organizowali ex-naziści szerząc zbrodniczą ideologię wiele lat po upadku Rzeszy. To był zdecydowanie najciekawszy temat podjęty przez twórców.
Ścieżka dreszczowca nie była by zła, gdyby miała swój koniec. Puenzo konsekwentnie podkręca klimat, tylko po to by urywać kolejne wątki bez żadnej puenty. 30 minut przed końcem zdałem sobie sprawę że nie czeka mnie niespodzianka. Film po prostu się skończył, a ja wyszedłem z kina z pytaniem "czemu nic się nie wydarzyło?".
Możecie spokojnie oglądać, ale poczucie niewykorzystanego potencjału pozostaje. Dlatego tylko 6/10.