A kiedy to znika, w tym samym momencie awansuje to rangi tego czegoś nieosiągalnego...taka właśnie, chyba podobna chyba, refleksja przyszła mi do głowy po obejrzeniu tego filmu.

To samo. Człowiek jak ma coś na co dzień, nie docenia wartościowych rzeczy, bo uważa je za 'normalny stan rzeczy' a kiedy je traci orientuje się jak bardzo są mu potrzebne do życia.

Chyba mamy taką naturę , zawsze kochamy to co nieosiągalne, więc jak już to dostajemy automatycznie przestajemy kochać.

Kochamy gonić króliczka ;)