Dobrze napisane: wszystkie laiki, którzy uważają ten film za bezsensowne porno, powinny przeczytać tę wypowiedz i jeszcze raz przemyśleć swoją opinię na temat tego dzieła.

W dużym stopniu się zgadzam aczkolwiek mam ciut odmienny punkt widzenia co do tego kim jest owy antychryst. Raczej bym powiedział, że to nie Ona tylko ogólnie natura.

I zgadzam się w pełni np. z tym lisem, pół sali śmiało się na całego a ja nie byłem wstanie pojąć z czego.

Ja podczas prologu odebrałam wrażenie, że to Ona była Antychrystem. Ponieważ, gdy On spalił żonę, tłumy ludzi, niczym wyznawców szły w jego kierunku, jak do Zbawiciela. Sam fakt, że w filmie grało tylko 2 aktorów trochę mi zasugerowało walkę dobra ze złem. Oczywiście, nie można tak uogólniać, bo ta symbolika wyszła dopiero pod koniec.

O, byłeś na Antychryście w kinie? Zazdroszczę, efekt musiał być jeszcze większy :)

Według mnie jest na tyle Antychrystem na ile ma związek z naturą. Matką Naturą która w szale tworzenia życia(deszcz żołędzi) jest zarazem okrutna (martwa nowonarodzona sarna(?)) i dąży jedynie do tego by uśmiercić to co dzięki niej powstało. Po prostu w tym filmie według mnie Trier pokazuje, że życie jest okrutne - stworzone przez Demiurga. A kobiety mają bliższy związek z natura, mają silniejsze popędy i cała nasza kultura i cywilizacja próbuje 'uczłowieczyć' kobietę i stąd tu jest kobieta jest bliższa Antychrystowi.
I nie nazwał bym tego walką dobra ze złem i bo On się w dużym stopniu przyczynia do tego co targa kobietą, jednak On w dużo większym stopniu potrafi opanować swoją zwierzecą nature.

Polecam obejrzeć Manderlay - Larsa. Bo według mnie tam się zaczyna cała myśl pokazana w Antychryście.

Hah, udało mi się, cały rok temu i do tej pory nie mogę o tym filmie zapomnieć ;) Zresztą Melancholia w kinie również jest niezwykłym przeżyciem.

Bardzo spodobało mi się to, co napisałaś, i Twoja interpretacja jest bardzo prawdopodobna. Ja mam trochę inne przemyślenia na temat scen seksu w tym filmie. Piszesz:

"Dla bohaterki seks był formą ucieczki, pozwalał rozładowywać napięcie, które w stanach maniakalnych i depresyjnych, jest trudne do zniesienia."

Mi się wydaje, że było zupełnie na odwrót. To znaczy Ona nie chciała tego napięcia rozładować, a je jeszcze bardziej kumulować. Wiedziała, że z powodu jej chęci seksualnego spełnienia i pożądania, doprowadziła do tragedii, i dlatego właśnie tą drogą chciała się ukarać. Zobacz jak brudne i mechaniczne są te akty płciowe w porównaniu z pełnym uniesienia i wręcz poezji stosunku na początku filmu. Im bardziej mąż starał się skupić na terapii, na pomocy żonie, tym bardziej uprzedmiotowała siebie w seksie. Po wypadku już nigdy nie przyniósł jej satysfakcji. Ostateczną karą była samokastracja- poczucie winy było tak niewyobrażalnie wielkie, że było po prostu nie do zniesienia, więc musiała się z przyczyną takiej sytuacji rozstać na zawsze.

Inna sprawa, że bohaterka jest typową psychopatką, o czym świadczy fakt świadomego, może celowego zakładania dziecku buty na odwrót.

Ogólnie film uważam za bardzo dobry, jest ciężki, ale jest zdecydowanie bardzo psychologiczny. I bardzo wartościowy.

Ja połączyłabym trochę interpretację Twoją i Francmaconne. Wydaje mi się, że seks nie był czystą ucieczką co właśnie formą rozładowania napięcia, jednak ciągle pozostawało poczucie winy. Myślę, że odcięcie łechtaczki nie miało być samokastracją a pozbawieniem samej siebie możliwości odczuwania przyjemności z seksu i to poniekąd miała być kara.
Lubię u Fon Triera to, że po jego filmach ludzie mają różne poglądy na ten sam temat a jeśli dochodzi do tego kulturalna i merytoryczna dyskusja to wymiana poglądów staje się czystą przyjemnością.

Odświeżyłam sobie ten film po latach i wciąż zgadzam się z własną oceną. Wspomnę jeszcze o paru rzeczach, które przychodzą mi do głowy po kolejnej analizie.

Ten film jest pośrednio ciosem w etykę chrześcijanską. Dzielenie czynów i stanów na dobre i złe. Główna bohaterka poprzez pisanie pracy zaczęła wierzyć, że jej depresja ma wartość moralną, że jest zła. Przez to sama brnęła w coraz gorsze czyny, wierząc, że to najprostsza droga, poprzez którą poddaje się swojej złej naturze (scena z początkowego stadium, kiedy zakładała dziecku odwrotnie buciki. Żeby poczuło jej ból być może?). Podczas gdy Defoe wyraźnie powiedział, że depresja nie ma żadnego związku z dobrem ani złem - jest amoralna, jest chorobą. I to jest klucz do interpretacji, bo w rozumieniu wspólczesnej filozofii cała natura jest amoralna. Bohaterowie zaczęli rozumować na poziomie ideologii chrześcijańskiej, stąd ich przeświadczenie, że natura jest zła jako kościół szatana, bo rani i zabija bezmyślnie, jak depresja. Być może nie doszłoby do tragedii, gdyby wyszli poza to myślenie. Ale ich urojenia pełne symboli zapanowały nad ich psychiką. Czy On musiał zabić Ją? Tak. Ale czy dlatego żeby sam mógł przeżyć, czy dlatego, że jak pojawi się trzech żebraków to ktoś musi umrzeć? Potem ją spalił (jak czarownicę) i widział wyznawców idących do niego. Ideologia chrześcijańska wygrała, wspólczesna medycyna upadła.

A co do erotyki jeszcze jedno. Wzmożone libido lub całkowity jego brak to jedne z objawów depresji (zależy od osoby). Tak jak akedia i anhedonia. W filmie widzimy pełne spektrum. Bohaterka dążyła do ekstremum, żeby poczuć cokolwiek (bo depresyjne znieczulenie zamykało wszystkie wentyle w jej ciele). Powiecie, że płakała. Owszem, ale normalnemu cżłowiekowi płacz pomaga, Jej nie przynosił ulgi. Musiała się okaleczać lub prosić o to, inicjować seks, atakować innych. Właśnie żeby poczuć cokolwiek.