Młoda kobieta z dwójką dzieci udaje się do Argentyny by uczyć języka polskiego potomków polskich emigrantów. Dla Janka, jej starszego syna, jest to nie tylko okazja do stawienia czoła odmiennej kulturze, ale i - za sprawą argentyńskiej przyjaciółki - swoista życiowa lekcja. Chłopak pozna smak dzieciństwa skażonego problemami dorosłego świata.

Dokument nie jest pierwszym spotkaniem z podróżującą nauczycielką. Bohaterka wcześniej pojawiła się już w "Syberyjskiej lekcji". Dotarła wtedy w okolice jeziora Bajkał, by uczyć języka ojczystego potomków polskich zesłańców.

W 1998 roku Wojciech Staroń nakręcił dokument "Syberyjska lekcja" o młodej nauczycielce, która wyjeżdża w okolice jeziora Bajkał, by uczyć ojczystego języka potomków polskich zesłańców. Po latach, już jako małżeństwo z dwójką dzieci, reżyser i jego bohaterka udają się do Argentyny. Dla ich synka będzie to nie tylko spotkanie z nowym językiem. Za sprawą argentyńskiej przyjaciółki mały Janek wkracza w fascynujący świat zabaw, ale pozna także nieznany mu dotychczas gorzki smak dzieciństwa, przedwcześnie skażonego dorosłymi problemami.

W filmie zobaczymy, jak mały człowiek radzi sobie w sytuacji kompletnej zmiany otoczenia. Będzie to portret jednego z tych dzieci, którego rodzice porzucają dotychczasowe życie i jadą za pracą na drugi koniec świata. Film będzie próbą uchwycenia trudności, dramatu adaptacji w nowym środowisku, ale w końcu być może szczęścia związanego ze zmianą miejsca życia. Równolegle będzie to portret zbiorowy małej społeczności, jaką jest klasa. Dzieci przeżywają nowe doświadczenia związane z pierwszym zetknięciem ze szkołą: nauką pisania, czytania. Pojawi się także wątek polski. W miasteczku jest bowiem grupa emigrantów z czasów drugiej wojny światowej, których mama Janka będzie uczyć polskiego. Ważnym elementem konstrukcyjnym filmu będzie wszechobecna piłka nożna. Wszyscy mali chłopcy trenują futbol po lekcjach. Rodzice z zaciętością i fanatyzmem kibicują swoim klubom.