Moim zdaniem jest to manifestacja poglądów i przekonań młodego pokolenia, 20-25-latków. Ich sytuacja jest trudna, bo żyją w cieniu swoich rodziców, którzy bohatersko walczyli za Ojczyznę podczas wojny. Oni czują się moralnie zobligowani, aby im jakoś dorównać, ale po pierwsze, życie nie daje okazji. Po drugie, wszędzie wokół siebie widzą, że wielu spośród wojennych herosów, osiągnąwszy wiek średni i starszy, wygląda, jakby jednak przegrali życie. Po trzecie, oni wcale nie chcą dokonywać rzeczy wielkich. Chcą się bawić, kochać, rozwijać, niektórzy też zdobywać majątek i pozycję. Buntują się nawet przeciw temu, że droga od studenta do możnego obywatela trwa tak długo. Generalnie, chcą mieć prawo do zwykłego, prozaicznego życia. Gdy ogląda się ten film 36 lat po premierze, doznaje się dosyć dziwnego wrażenia. Oto bowiem ci ówcześni młodzi, niepokorni, dziś są już pokoleniem dziadków i właśnie przechodzą na emerytury. Nasuwa się pytanie: ilu z nich przeżyło ten czas tak, jak marzyli za młodych lat ?
Film jest zagrany bardzo ładnie, choć może nie z takim ładunkiem emocji, jakiego byśmy się spodziewali, ale pamiętajmy, że 40 lat temu grało się trochę inaczej. Ważną rolę, wręcz kluczową, mają zdjęcia: jest wiele scen, gdzie nic się nie mówi, ale ukazują bardzo poetyckie, a zarazem łatwe do zrozumienia, obrazy, alegorie myśli bohaterów. Na kolana rzuca piękna, nastrojowa muzyka Krzysztofa Komedy.
Film wygrał w 1966 festiwal we włoskim Bergamo, wówczas jeszcze naprawdę prestiżowy wśród twórców kina niekomercyjnego.
Jeśli nie boicie półtorej godziny wyłącznie z odcieniami szarości na ekranie, obejrzyjcie. Z perspektywy dwóch pokoleń, to naprawdę ciekawe