Przez pierwsze trzy godziny film był bardzo solidnym i przyjemnym obrazem przygodowym i historycznym, ktory mimo pewnych wad, wytrzymał zadziwiająco dobrze próbę lat. Jednak ostatnie pół godziny to jak kazanie księdza na plebanii, film stał się dosłownie fantasy, jakby go pisał opętany fundamentalista chrześcijański, który zamiast tworzyć film, chce nawracać na chrześcijaństwo.

Jeśli do tego ktoś w ogóle nie jest chrześcijaninem, to film na końcu staje się niestrawny. W moim konkretnym przypadku, wierzenie w człowieka, który chodził po wodzie, leczył trędowatych dotykiem i z którym się spotkamy po śmierci w jego zamku w chmurach, jest absurdalne i infantylne, dlatego ta niespodziewana transformacja filmu pod koniec jest niemiłym zaskoczeniem. Najpierw jest ciekawa opowieść przygodowa, później tanie pouczanie o zbawieniu Chrystusa za nasze grzechy...

Zniósłbym spokojnie gdyby wątek Chrystusa był jedynie epizodem, ale tutaj to kulminacja całej akcji. Oglądamy odyseję głównego bohatera przez wiele lat, po to, żeby na końcu wszystko się rozstrzygnęło magicznym dotykiem Chrystusa. Gdyby ktoś mi jeszcze powiedział, że to nie film przygodowy, a fantasy, to może bym nie był rozczarowany...