Wczesny film Waititiego może się podobać jedynie przez porównanie z tzw. stylem hollywoodzkim. Ale to za mało. Komedia to bardzo przeciętna, pełna niezdarności i cienkich metaobrazów (rysunki, wyobrażenia), zaś dramat został rozmiękczony właśnie tą niezdarną komicznością, został obłaskawiony zbyt lekką tonacją. Czym zatem jest obraz Nowozelandczyka? Próbą pokazania biedy i nadziei oczami dziecka? Raczej nie, przecież Boy nie robi tu za narratora, nawet umownego. Wg mnie jest próbą - niezbyt udaną - udziecinnienia losu rodziny "monoparentnej” (Boże, jest takie słowo, a Ty nie grzmisz!). Owo udziecinnienie to zabieg stylistyczny który powoduje, że Waititi z jednej strony bardzo ułatwia sobie zadanie (mama dzieciaków nie żyje, babcia pojechała na czyjś pogrzeb, a tata zjawia się akurat w tym czasie i na ten czas), z drugiej strony Waititi tak utrudniał sobie tym zabiegiem zadanie, że prawdziwe, dramaturgicznie dające się opisać pasmo nieszczęść tej rodziny zostaje zifantylizowane i zmelodramatyzowane na przysłowiowy amen. A przecież tata to nierób, mitoman, przestępca i ćpun.
Na szczęście, za kilka lat reżyser da popis swych umiejętności (tu zaledwie zaznaczonych). Boleję nad tym, że kupi go Hollywood i przykroi do swojego formatu: dużo, głośno, poprawnie itd.