Lata 50-te, Nowy Jork i Saoirse Ronan. Od razy wiedziałam, że ten film mi się spodoba, ale nie sądziłam, że aż tak. Jest piękny i chwyta za serce, ale nie brakowało zabawnych momentów^^. Saoirse Ronan zagrała bardzo dobrze, naprawdę nadaje się do tego typu filmów. Jednak to Emory Cohen skradł moje serce. W pierwszej chwili wydawał się taki bez życia, w jego głosie nie nie było emocji... Ale jednak coś w tym jest. Może dzięki temu był taki prawdziwy i naturalny. Sama nie wiem.
Co do samych postaci- główna bohaterka niby wie czego chce, niby jednak nie i ogólnie to trudno ją zrozumieć. Widać jej przemianę w nową, silniejszą osobę i może dzięki temu na końcu podjęła właściwą decyzję. A już się bałam. Dobrze, że spotkała Tony'ego. Takiego faceta ze świecą szukać. Bardzo nie podobało mi się zachowanie matki Eilis. Jak można tak kimś manipulować?! Beznadzieja. Mały Frankie Fiorello był świetny, ach te dzieci ;). I na koniec Panna Fortini- oto przykład silnej, bezlitosnej kobiety haha. I do tego zawsze na czarno ;)