Bruno Dumont biograficzny dramat słynnej rzeźbiarki Camille Claudel , osadził pod koniec jej życia, szczególny okres 1915 roku, gdy po ubezwłasnowolnieniu przez brata Paula Claudela umieszczona zostaje w Zakładzie Zamkniętym Psychicznie Chorych w Montfavet.
Zanim tu trafi nasza rzeźbiarka, to zacznijmy od początku, urodziła się w skromnej rodzinie w 1864 roku, Camille w dzieciństwie postanowiła zostać rzeźbiarką. Studiowała w Akademii Colarossiego. Rok 1880 to początek znajomości z Rodinem,1884 jego pracownia i zostanie kochanka słynnego rzeźbiarza. Dwie silne osobowości, inspirowały się, kochały, nienawidziły i przez 15 lat tworzyły.
Rok 1895 to zwrot w życiu Camille , odchodzi od Rodina, ponieważ już wie, że nie odejdzie od żony.
Od 1903 roku rzeźbiarka wystawiała swoje prace w Salonie Artystów Francuskich. Rzeźby Claudel były charakteryzowało niezmierną dynamiką formy, wykonane na ogół w kamieniu i brązie. Prasa pisał o niej „Rewolta przeciw naturze! Kobieta-geniusz!”.Trzy lata później jej stan psychiczny zaczął się pogarszać, zniszczyła wiele swoich prac....
Śmierć ojca w 1913 i nie powiadomienie jej o tym fakcie bardzo ją dotknęło. W swoim atelier spędziła samotnie parę lat....
Tu zaczyna się nasza historia w Montfavet , Camille przekracza mury budynku 9 września 1914 roku i spędzi tu ostanie 29 lat swego życia....
Na tle gór opiera się kamienna budowla Zakładu dla psychicznie chorych, otoczone polem uprawnym, zza muru i drzewa widać niebo....ta kolebka wolności. Na krużgankach spotykamy siostry i pensjonariuszki na czarnio ubrane, to niezwykle kontrastuje z białym kamieniem.
Wśród zgiełku, krzyków, uderzeń, nieartykułowanych zwrotów, wycia, ślinienia się widzimy ostoje spokoju Camille. Zastanawiamy się co ona tam robi, jej odizolowana od całości, jakby z boku stała i przyglądała się spektaklowi.
Codzienne, rutynowe zajęcia - jedzenie, ogród, terapia to wciąż stan bez emocji, uniesień, minimalistyczny ruch ciała, mimika twarzy, ograniczenie słów, jakieś zatrzymanie, stateczność obrazu....
Ten spokój jest pozorny i powierzchowny, następuję kulminacja oczekiwania na przyjazd brata, i Camille otwiera wachlarz emocji, które od apatii zmierzają do paranoi, manie prześladowcze, ciągły strach, obawy np. że ktoś ja chce otruć i dlatego ma pozwolenie na przygotowywanie sobie posiłków. Pragnienie opuszczenia tego miejsca, prośby o spotkanie się z matka i siostra Louis, niestety matka i siostra nigdy nie odwiedziły Camille. Paul przyjeżdżał do siostry co jakiś czas, prowadzili korespondencję...
Autentyczność i realizm miejsca szpitala podkreśla zatrudnienie do filmu prawdziwych pensjonariuszy i pielęgniarek. Pensjonariuszki odtwarzają swoje role niezwykle realistycznie i to się odczuwa oglądając film, zachowanie, krzyki, mimika twarzy, gesty, ruchy rąk, skrzywienia, wzrok....momentami dreszcze przechodzą.Binoche jest doskonała w roli rzeźbiarki, czarny kostium, blada twarz i hipnotyzuje na ekranie.
Dwie wojny światowe przeżyła w szpitalu Camille, zmarła w 1943 roku, pochowana w grobie wspólnym, nie odnaleziono jej ciała, nikt z bliskich nie był na jej pogrzebie..