Nie zgodzę się z tymi, którzy twierdzą, że z filmu wieje nudą, poczuciem bezradności, brakiem nadziei i pesymizmem. Przykładowo, zwracam uwagę tylko na jeden fragment:
________________
- ...Bóg Cię kocha, Mateuszu.
- I Bogu dzięki. Co by było, gdyby mnie nienawidził?..
________________
Poczucie humoru, siła ducha, dystans do siebie - przecież to wszystko leży na powierzchni w tym jednym skwitowaniu. Tak nie powie osoba obrażona, wściekła, ironiczna lub zdołowana, nie widząca przed sobą żadnego wyjścia czy nie mająca perspektyw. Dlatego jest to nic innego jak chęć do życia nawet w takiej trudnej, z punktu widzenia zdrowego człowieka - sytuacji. Zresztą, czego należy oczekiwać po osobie niepełnosprawnej - że będzie pod każdym względem niezwykła? Przecież osoba niepełnosprawna jest wciąż zwykłym człowiekiem, tyle tylko, że prowadzącym niezwykłe życie.
Dlatego postać głównego bohatera może nie pokazuje sukces na wzór Nicka Vujicica, ale zdecydowanie nie jest to porażka i poddanie się. Wręcz przeciwnie - siłą woli Mateusz powinien służyć przykładem nie jednemu w pełni pełnosprawnemu osobnikowi, potrafiącemu się załamać pod byle pretekstem (kłótnia z dziewczyną, zły stopień na egzaminie, porysowane auto i temu podobne drobne, ale jakże "tragiczne" sytuacje w naszym życiu).
Swoją drogą - przede wszystkim trzeba się zastanowić, dlaczego tak długo nikt nie wpadł na pomysł, że Mateusz może "nie być warzywem" i że jednak wszystko rozumie. Ile jest jeszcze takich osób, które nie mogąc się "normalnie" komunikować ze światem pozostają skazani na bicie się wyłącznie z własnymi myślami? I to, że system tak działa, że nie stawia sobie za cel doszukać się człowieka w każdym podobnym przypadku, - to jest dopiero smutne. Jednak i z tym przecież da się skutecznie walczyć...