a ja miałam polewkę z tego filmu w niektórych momentach.

Mi również się podobał, ale przywykłem do faktu, że nierzadko lubię filmy, które wzbudzają obrzydzenie bądź kontrowersje:P Zryte banie? Ja bym powiedział raczej, że to film dla osób o otwartych umysłach, którym krew, bebechy i mroczne zakamarki umysłu nie straszne. A szukając zrytych bań wystarczy 'wstąpić' do świata polityki - tam tego pełno...
Excision jest momentami zabawny (np. odszczekiwanie się Pauline), satyryczny (była królowa porno w roli 'pedantycznej' matki), przerażający (wizje głównej bohaterki) a koniec końców potwornie smutny. Ja zaliczyłem opad szczęki w końcówce filmu Oo. Nie wiem czy do niego wrócę, nie wiem czy komukolwiek go polecę, ale jest to jeden z bardziej przerażających (choć to nie horror) i smutnych filmów, jakie ostatnio widziałem i z pewnością zapamiętam go na długo...
Ps. Dwa filmy przyszły mi na myśl podczas seansu - Donnie Darko i Wilgotne Miejsca. Chirurgiczna Precyzja nie jest żadnym z nich, ale posiada elementy obu obrazów.

Duży plus za wyłamanie się z amerykańskiego, ohydnego klimatu. Sztampowego, banalnego, przewidywalnego do granic możliwości.
Niby mama Pauline to była typowa wzorowa amerykańska moom, ale widać było, że to też jest w pewien sposób jej ucieczka od wzięcia świadomej odpowiedzialności za chorobę córki. Przerastało ją to, więc zatracała się dalej w udawaniu, że wszystko jest ok i jej sposobami jakoś się ułoży (poważna, sztuczna rozmowa w 4 oczy, zabieranie i strojenie na bal, ślepa sztuczna radość, że niby znalazła chłopaka itd...), Everything will be OK :-D. Aż jej współczułam. Chciała stworzyć taką na siłę szczęśliwą, amerykańską rodzina. I jeszcze druga chora córka... No przerosło to wszystko kobitę. I Chyba z tego co pamiętam, a dawno temu oglądałam film, to tam ojciec nie za bardzo się interesował wszystkim? Czyli wszystko spadło na jej barki. W tym filmie moim zdaniem jej dramat jest pokazany na równi z dramatem Pauline.
Film zaskakujący...

Ten film z pewnością jest również satyrą na 'american family'. To co piszesz to trafne spostrzeżenia, niemniej i tak ojciec rodziny wzbudzał we mnie bardziej pozytywne reakcje niż matka. To prawda - dał się zdominować, był nieobecny, umywał ręce, ale miewał też bardzo ludzkie odruchy. Matka...no cóż, chyba rzeczywiście zbyt wiele wzięła na swoje barki. Tyle, że ona się za bardzo nie liczyła ze zdaniem swojego współmałżonka (córki również) - chyba potrzebowała tylko kogoś kto będzie potwierdzał i umacniał jej własne zdanie. To rzeczywiście również jest jej dramat, niemniej nie potrafię zrozumieć kobiety, która wygłasza na głos kwestię pt. 'nie kocham swojej córki'. To jest ostatnia rzecz jaką można powiedzieć swojemu dziecku. A problemy Pauline nie wzięły się z powietrza - z reguły mają one miejsce w domu i widać było wyraźnie, że tak naprawdę cała rodzina potrzebuje pomocy. O roli kościoła nie chcę się wypowiadać w tym względzie, choć jestem pewien, że niektórzy za bardzo do serca biorą sobie słowa 'duszpasterzy'. Tu raczej potrzebna była opieka psychologiczna, ale...ile takich rodzin żyje wokół nas i wszystko jest w porządku, dopóki właśnie nie wydarzy się tragedia? A potem jest zastanawianie się: 'Przecież to była taka NORMALNA rodzina. Nie kłócili się, chodzili do kościoła, etc. Jak mogło do tego dojść??' No właśnie jak mogło?? Widzimy demony, ale nie zauważamy pośród nich istoty człowieka. Ot i cała prawda o naszej rasie...

Tak, teraz sobie przypominam, że chodziła do pastora... Mama na siłę nie chciała widzieć choroby psychicznej córki. Bo to nas zbyt przeraża, nieraz bardziej niż inne choroby, te fizyczne:/
Z tym, że jej nie kocha, to źle powiedziała, to wiadomo. Nie wytrzymała, myślała, że może to ją zmotywuje do bycia normalnym dzieckiem? Ale kochała ją, co pokazuje ostatnia scena... I wiedziała, że Pauline też ich kochała, co niestety też pokazuje ostatnia scena:/

Niestety to prawda (w/s ostatniej sceny). Czasem dopiero tragedia uzmysławia nam prawdziwe uczucia. Nie mówię, że takie sytuacje to norma, ale niekiedy zagubieni ludzie (jak członkowie rodziny Pauline) tracą możliwość identyfikacji swoich prawdziwych uczuć lub spychają je na dalszy plan.

Och, ja myślę, że mama Pauline zdawała sobie sprawę, że ją kocha. Nie była taka zła, poświęcała jej uwagę. Tyle, że Pauline tego nie chciała, brzydził ją ten cukierkowy amerykański styl :) I ten schemat właśnie zgubił mamę. Tym maskowała postępującą chorobę córki. I myślała, że jakoś się ułoży, po jej myśli. Na końcu nie zdała sobie sprawy z jej uczuć do Pauline (bo kochała ją od początku), tylko błędnych sposobów wychowywania jej.

Bardzo dobrze spuentowane. Matka kochała córkę na swój własny sposób, nie zdawała sobie do końca sprawy, że sposób jej postępowania czyni dziecko jeszcze bardziej nieszczęśliwym. Wiele rzeczy złożyło się na 'efekt końcowy'. Pauline jest fascynującą a jednocześnie przerażającą postacią, niemniej chyba jak jej matka. Obie aktorki spisały się b. dobrze, choć rola McCord jest po prostu niesamowita. Już po zapowiedzi filmu wiedziałem, że muszę ten obraz obejrzeć. No i nie zawiodłem się. Chirurgiczna Precyzja przypominała mi nieco bardziej hardcore'ową wersję niemieckich Wilgotnych Miejsc. Z żoną jednak bym obu filmów nie obejrzał, co wrażliwszym widzom również bym ich nie polecił;)

Film jest słaby! Oceny są zawyżone, ponieważ znacznie spadła poprzeczka jeśli chodzi o kino. Film nie ma straszyć lub odrażać ukazanymi scenami. Od tego jest gatunek gore. Podobnie jak postać głównej bohaterki. Przewidywalna i przerysowana wyglądem do bólu. Aż w oczy kole. NIE POLECAM