Podczas retrespektywy Pasoliniego w warszawskim CSW, miałem zaszczyt zapoznac się z tym wilekim dziełem włoskiego reżysera. Film podejmuje watek dehumanizacji człowieka wraz z ogołem społeczeństwa, w którym jest zakorzeniony. Pasolinie na przykładzie dwóch osi fabularnych, w genialny wręcz sposób, ukazuje zazwierzęcenie człowieka, który mimo swoich osiągnięc, caly czas pozostaje tylko świnią, buszującą w tytulowym chlewie. Wartstwa estetyczna tego dzieła, wywołała także duże wrażenie: szczegolnie wątek człowieka, przemieszczającego się po piaskach pustyni, może się podobać. Całość dzieła jest przesiaknięta typowym duchem filmów Pasoliniego: mamy więc bogaty pałac, w którym zezwierzęceni domownicy oddają się wszelakiej rozpuście, tocząc przy tym wyrafinowane rozmowy( skojarzenia z "Salo ..." jak najbardziej na miejscu). Co tu dużo pisać - film, ktory trzeba obejrzeć!!