Wydaje mi się, że wszyscy żyją ze świadomością śmierci.

Ja wolałabym umierać ze świadomością, że zrobiłam przed śmiercią coś wspaniałego, o czym zawsze marzyłam, zamiast martwić się, że nie zobaczę więcej takich widoków. Dla mnie tutaj jedyną wątpliwością jest, czy rzeczywiście racy starsi, chorzy panowie mieliby fizyczną możliwość wstać z łóżka i iść spełniać marzenia z listy. Ale, jeśli o to chodzi, to też za bardzo nie ma o czym dyskutować, bo w filmach wszystko jest możliwe.

E tam. To są starsi panowie a nie dwudziestolatka z wyrokiem. Przeżyli juz życie, jeden z nich zmagał się z chorobą od dłuższego czasu, obaj mieli w sobie wewnętrzny spokój i byli pogodzeni z losem. Moim zdaniem ładny film z fajnym poczuciem humoru. Film a nie reportaż o hospicjach nie doszukujmy się tylko nacieszmy z prezentowanego obrazu.