Ciało zanurzone w cieczy... jest jedną z kilkunastu etiud filmowych, które zrealizowane zostały w ramach Warsztatu Formy Filmowej. Powstał on z inicjatywy studentów łódzkiej Szkoły Filmowej w roku 1970. Filmy eksperymentalne realizowane przez twórców Warsztatu (m.in. Józefa Robakowskiego, Pawła Kwieka, Wojciecha Bruszewskiego, Tadeusza Junaka, Ryszarda Waśko, Zbigniewa Rybczyńskiego) stanowiły swoisty gest sprzeciwu wobec kina masowego, opartego na literackiej anegdocie i teatralnym aktorstwie. Działania Warsztatu wydają się w pewnym stopniu reakcją na filmy, które można było oglądać w polskich kinach w latach 60.
Młodzi filmowcy proponowali powrót do początków kina, do pierwszych prób awangardowych, do kina czystego, wolnego od zależności literackich i teatralnych. By móc od nowa budować język filmowy, należało zbadać jego podstawy - możliwości rejestracyjne kamery i granice ludzkiej percepcji. Romuald Wierzbicki bada również granice wytrzymałości widza. Wystawia go na trudną próbę przyglądania się procesowi upijania się. W trzech odsłonach ukazuje aktorów, których głos zza kadru nakłania, a nawet przymusza, do picia kolejnych kieliszków wódki. W scenie pierwszej para bohaterów pije alkohol z butelek. W dwóch kolejnych najpierw starszy, potem młodszy mężczyzna siedzą przy stole i wychylają kolejne kieliszki.