To u mnie odwrotnie, te niby zabawne sceny raczej byłabym skłonna uznać za pastiszowe. Bo ten film to w dużej mierze pastisz na Hollywood, jakby ktoś nie zauważył. W tym kontekście bardzo pasuje tu perspektywa właśnie producencka, pragmatyczna - odarta z tego całego niby artyzmu.

Producent widzi film jako produkt, na który najpierw trzeba zebrać kasę, a jako, że pieniądze nie śmierdzą - inwestorem może być każdy (w filmie chyba dwukrotnie jest akurat to fajnie pokazane, nie pamiętam profesji potencjalnych nowobogackich kapitałodawców, ale są z kategorii odjechanych).

Potem, jak już jest kasa musi użerać się z reżyserami, aktorzynami, których chore problemiki urastają do rangi wielkich (pies, broda). W międzyczasie facet ma większe problemy - np. rodzinne (córka, żona), a zajmuje się (bo musi) tymi bzdurami. I jest tego świadomy.

A wszystko po to, żeby zainwestowana w film kasa się zwróciła. Bo tu chodzi o zysk (szok) - to z kolei fajnie oddaje scena z plakatem, na którym jest tylko kwota z sumą pieniędzy jakie ów film wygenerował.

Jak można tego filmu nie zrozumieć? To nie jest stricte komedia. To przede wszystkim pastisz.

A i jeszcze w kontekście śmiesznych scen pastiszowych dodałabym:

- płaczącą w krawat małolatę od filmów z wampirami,
- Brada Pitta jako florystę (a to akurat zabawny obrazek, na jakiej zasadzie wybiera się, co produkować: sam scenariusz słaby, ale za to z gwiazdą).

Podobny klimat, o tworzeniu serialu:

www.filmweb.pl/film/Tak+się+robi+telewizję-2006-248612/

gimbus nie zauważy dobrego filmu nawet gdy usiądzie mu na twarzy.