Prawie ze wszystkim się zgadzam, ale...

Czterodniowa miłość to brzmi tak dość mocno niepoważnie, ponieważ moim zadaniem to był romans. Romans z niespełnioną miłością w tle, bowiem bohaterowie nie pozwolili sobie na inny bieg wydarzeń. Oni pielęgnowali wspomnienie o tym, co się między nimi wydarzyło, ponieważ dla obojgu z nich było to bardzo ważkie i jak sądzę zaskakujące doświadczenie.

Ujęło mnie to, co napisałeś w przedostatnim zdaniu i forma w jakiej to napisałeś. Ta scena istotnie jest genialnie pomyślana, zagrana i nakręcona. Zawsze mnie wzrusza, a niebawem obejrzę znów " Co się wydarzyło..." i będę na bieżąco z odczuciami. Uwielbiam Meryl Streep, uwielbiam Eastwooda, a ten film to suma uwielbień i dlatego on na mnie zawsze działa piorunująco i porażająco. Jak to sam ująłeś, to absolutne mistrzostwo!

Dzięki za spostrzeżenie. Z filmową miłością jest tak, że ona nigdy nie przystaje do rzeczywistości. Jest idealizowana, tak jak w książce. Gdyby nakręcić film o realnym przebiegu całego procesu spotkania, poznania, zakochania, skonsumowania byłoby po prostu nudno. Realizm jest interesujący w filmach akcji, wojennych, przygodowych. Natomiast dramaty, melodramaty, romantyczne są filmami ukazującymi pewien niedościgniony ideał. Więc uwagi innych forumowiczów że film jest nierealny, wydają mi się nietrafione. Ale to tylko mój punkt widzenia. Natomiast cieszę sie , że są osoby podzielające mój podziw dla tego filmu. Pozdrawiam.