"Serio?" -zapytacie-"ten kiczowaty, stary film z Arnoldem?".
Otóż, nie. Mam na myśli arcydzieło litera fantasy Roberta E. Howarda. Stworzył kultową postać Cimmeryjczyka, a także barwny świat, ze wspaniałym klimatem i genialną fabułą. Jego dzieła są tak interesujące i po prostu perfekcyjne, że zajmuje szlachetne miejsce na liście moich ulubionych autorów Magii i Miecza. A każdą wielką powieść, kiedyś adaptacja, czy to filmowa, czy komiksowa, w zasadzie powieść nie musi być wielka, tylko musi sporo zarobić, a po upływie 50 lat wszyscy muszą o niej zapomnieć. Tu wkraczają filmy conanowskie, z Arnoldem Shwarzennegerem, który -jakżeby inaczej-pokazał klasę.
Druga część Conana zaczyna się iście epicko, pewna królowa daje zadanie Barbarzyńcy, a ten po obowiązkowej bójce z jej ludźmi i wielbłądem (of course!) rusza naprzód, od razu zdobywając kilku sojoszników.
O fabule nie trzeba mówić zbyt długo, napewno klasyczna i urokliwa, a o to chodzi w tego typu klasykach. Może przejdę do rzeczy -film jest dobry dzięki klimatowi, scenografii i samej fabule, które jest dawnym fantasy w magicznej pigułce, wypełnionej wielką mocą, z olbrzymim potencjałem. Montaż również w miarę dobry, sceny licznych starć ciągle robią wrażenia, a są też liczne pomysły na kreatywne lokacje, w których ma dojść do owych starć. Wszystko psuje jednak zbędny, beznadziejny humor, który przyćmiewa epickość i klimat obrazu, oraz -w wielu momentach-koszmarne aktorstwo.
Ogółem: 5/10.