- to nie nurt "Zabójczej broni", bo jest pastiszowy, ale też to nie styl "Głupiego i głupszego", bo ma komizm w tym filmie coś w sobie brytyjskiego, inteligentnego - np.osoby typowe są wyposażone w parodystyczny przerost osobowości - więziona piękność jest gadatliwa jak kucharka, rabuś domowy też jest dziwnie elokwentny i przesadnie hardy, a sceny ściśle policyjne zmieniają się w parodię, jak wtedy rozpoczęty "wątek butów", gdy policjant opisuje buty, że z krokodyla.

Nie lubię świńtuszenia, ale tu udało się coś rzadko spotykanego, o czym w przedmowie do tłumaczonego przez siebie "Gargantui i Pantagruela" pisał Boy Żeleński: "Ten rubaszny humor odpowiedni jest tylko dla KULTURALNYCH mężczyzn" - tylko oni go zrozumieją i będą wiedzieli, JAK i Z CZEGO się śmiać.

Dodam - przez pierwsze pół godziny zastanawiałem się, czy nie wyłączyć odbiornika, ale po tych 30 minutach spostrzegłem, że to nie jest powtórka zwariowanej, śmiesznej pary policjantów, bardzo sprawnych stróżów prawa, którzy dostarczą niespełnionym mężczyznom zaspokojenie ich marzeń o byciu komandosem i Bondem w jednej osobie, nie jest to też średnio śmieszny styl ostentacyjnie komicznych filmów w rodzaju tych z Nielsenem albo z serii "Głupi i głupszy" (tak ostentacyjnie komicznych, że aż czasem ...niekomicznych). I chwyciło mnie.