Trzeba powiedziać, że jest to film o ciężkich schizach. Ale nie mogło być inaczej u Cronenberga, mistrza horroru wenerycznego. Choć nie znajdziemy tu gadających maszyn do pisania czy trzech dojść do macicy. To trzeba powiedziać, że bohaterowie "dochodzą" między sobą w róznych konstelacjach, konfiguracjach i pozycjach z częstotliwością zmiany biegów przy ruszniu ze skrzyżowania, a orgazm sieje się gęsto. Jak dla mnie stanowi to tylko formę. Stanowi ją również silnie prezentowana fascynacja bliznami, która szczególnie przypadła mi do gustu. Dobrze wiedzieć, że ludzie się czymś interesują?! A czym interesuje się Cronenberg i co chce nam powiedzieć?

Antropomorfizacja ruchu ulicznego to tylko jedno spojrzenie na ten film. Trochę postindustrialne zakładające odwrócenie ról między samochodami, które miały służyć naszej wygodzie i którymi to my mieliśmy prowadzić. Jednak okazuje się, że chyba zaczęły żyć własnym życiem i zawładnęły nami. Nabrały cech ludzkich i teraz gromadzą się w godzinach szczytu w wielkich miastach, w bliżej nie określonym celu.

Jednak ja wolę na to patrzeć z ludziej perspektywy. To ludzie, niczym samochody pojawiają sie na tym świecie, jeżdzą po sobie, zużywają się wzajemnie i ostateczne zdeżają się ze sobą z dużą prętkością, żeby skończyć swój żywot na złomowisku dusz. Kolejne blizny, jak rysy i wgniecenia na samochodzie, są tylko kolekcją doświadczeń i wyskoków. Jazdą pod wpływem z zamkniętymi oczami, podczas gdy miła pani dogadza usatmi z fotela pasażera (opowiada!).

Ludzie, którzy przeżyli wypadek chyba bardziej odczują klimat tego filmu. Uderzy w nich z podwójną mocą i wyrzuci ich przez przedną szybę. Natomiast my - nudziarze, co zawsze dojeżdzamy do celu, będziemy mieć niesamowitą frajdę z jazdy po meandrach zakręconej wizji reżysera. I patrząc na tych pierwszych, wciśniętych w fotel, będziemy wiedzieli, że to nie fanaberia.