Ten film obejrzałam kilka dni temu. Ot, nie miałam co robić, a od dawna mnie ciekawił (interesuję się rzadkimi, ,,szokującymi" chorobami fizycznymi i psychicznymi) i słyszałam o nim wiele dobrego.
I muszę powiedzieć, że była to najlepsza decyzja w moim dotychczasowym życiu. Skończyłam seans jako inny człowiek niż ten, który go zaczął. Dzieło Lyncha otworzyło mi oczy i skłoniło do refleksji, uświadomiło, jak okropną jestem osobą. Gorszyło, smuciło i oburzało mnie zachowanie osób okrutnie drwiących sobie z Johna (w rzeczywistości Josepha), a zaraz potem zestawiałam sobie je z tym stosowanym przeze mnie w kontakcie z ludźmi, których - również z powodu mniej atrakcyjnego wyglądu - miałam za gorszych od siebie. Jak oni w ogóle śmieją do mnie mówić, myślałam sobie, a żaden z nich nawet nie zbliżał się aparycją do tytułowego mężczyzny.
Po filmie czuję się jak nowonarodzona. Mam ogromne wyrzuty sumienia za chłodną, bierną agresję, jaką wykazywałam w stosunku do ludzi niczym nie różniących się przecież ode mnie... matko, kimże ja byłam? Co to w ogóle za głupie myślenie? Skąd takie uprzedzenie? Te pytania od chwili zakończenia ,,Człowieka słonia" bez przerwy kołaczą się w mej głowie, a odpowiedzi nie uzyskam nigdy, bo i od kogo? Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę żyć, jestem wstrząśnięta zarówno potworem, jaki siedział we mnie przez lata, jak i historią biednego Josepha. Moją pierwszą decyzją po obejrzeniu było wpłacenie pieniędzy na organizację charytatywną, którymi tak gardziłam (bo przecież ,,po co pomagać czemuś takiemu? Nie lepiej zabijać to, nim się urodzi?").
Wierzę, że nic na świecie nie dzieje się przypadkiem. Ja po prostu miałam to obejrzeć.
Boże, dziękuję Ci, żeś pokazał mi ten film. Dziękuję, dziękuję, dziękuję. I nie wierzę. Teraz będę już dobra. Przysięgam.