Nie ma opcji aby taki człowiek nie zwariował wcześniej czy później.

W sumie widać było, że towarzyszy mu pewien smutek, przygnębienie. Nie dziwne, skoro po 10 latach znajomości musi na zawsze pożegnać swoich przyjaciół, pogrzebać swój dom.

Może ten "smutek, przygnębienie" to już po prostu takie... wykastrowanie z emocji. Już się poddał, jego organizm nie angażuje się w emocje bo wie, że nie ma sensu. Już został taką pustą skorupą.
Tak jak niektórzy ledwie po paru razach rozczarowania się związkami z kobietami przestają wierzyć w miłość i już stają się tylko zwierzętami od kopulacji...A ten musiał przechodzić przez TYSIĄCE 'zerwań więzi' z ludźmi. Mogło do niego dojść, że to nie ma sensu w jego przypadku.
I stąd zostaje mu tylko bycie "zwierzęciem żyjącym chwilą".

Dobrze to ująłeś.

Trochę to chyba za bardzo uprościłeś. Owszem, zapewne przestał wierzyć w miłość, czy raczej w sposób nieuchronny odkrył czym jest to, co ludzie nazywają miłością, czyli nieco bardziej wysublimowaną formę egoizmu czczoną jako rzekomy altruizm.

Nie jest natomiast prawdą, że "odkrycie" tego faktu sprowadza człowieka do statusu "zwierzęcia od kopulacji", bo w takim rozumowaniu kryje się błędne założenie, że jeżeli do "zwierzęcia od kopulacji" dodamy fałszywe - oparte na wierze - przekonanie na temat własnej natury, to natura ta się zmienia.
Człowiek jest istotą do cna zakłamaną i tkwi w hipokryzji. Unikanie tej konkluzji nie skutkuje niczym dobrym, a wręcz przeciwnie, odwraca uwagę od fundamentalnych kwestii nie pozwalając się nam z nimi zmierzyć.

Gdyby rzeczywiście żył tyle tysięcy lat, to zapewne przez ich pierwsze dziesięć tysięcy zrozumiał by też, że gatunek ludzki nie jest zainteresowany żadną zmianą, a więc raczej nie wcielał by się w nauczyciela duchowego rozumiejąc bezskuteczność takich zabiegów.

Oglądałem ten film wiele lat temu i wtedy zrobił na mnie duże wrażenie. Powtórzyłem go kilka dni temu i zdecydowanie nie było to już to samo, ponieważ kwestie, które kiedyś odbierałem jako fundamentalne, dzisiaj jawią mi się już jako całkowicie wtórne i pozorne, a daleko mi do "przebiegu" głównego bohatera ;-)

głupie gadanie nie udawajcie filozofów. nasze myślenie i charakter zawsze definiuje to że nasze życie przemija. co by się stało z ludzką psychiką po 14 wiekach życia to tylko gdybanie pozbawione sensu. każdy może powiedzieć co mu ślina na język przyniesie i nikt nie może powiedzieć że nie ma ani trochę racji bo jak to sprawdzić. ja bym tylko sugerował spojrzeć na to w prostszy sposób niż dorabiać całą nową ideologię. jeżeli wiadomo że coś nie ma sensu to po co to zaczynać. ktoś kto broni się przed cierpieniem nie chcąc się angażować w znajomości nie musi być od razu nieczułym samolubem który stwierdził że uczucia są złe więc się ich pozbył.