Science-fiction po polsku? Brzmi intrygująco, wizyta w kinie już wpisana do kalendarza :)

Duży plus za muzyke i niekoniecznie chodzi mi o Maanam.Zawsze to jakas odmiana, taki rodzaj polskiego filmu ale na kolana nie rzuca.

Gdyby ktoś chciał wybrać się do kina i pytał, czy warto - odpowiem: nie wiem. Mam wrażenie, że Bodo Kox chciał połączyć mainstreamowe kino rozrywkowe z offowym, jakie tworzył wcześniej. Nie wyszło to najlepiej niestety. Zastanawiam się, co w tym filmie było złe. I myślę, że... chyba wszystko, za wyjątkiem pomysłu - chociaż i tutaj można się przyczepić, że jest to zbyt mocne nawiązanie do "Frequency". Razi straszna nierówność w warstwie wizualnej i narracji. Obok całkiem dobrych scen i ujęć, mamy momentami żenująco słabe. Gra aktorów też mnie nie powaliła, a dialogi momentami... wzbudzały litość. Dźwięk również kulał i czasem przywodził na myśl jakieś ambitne produkcje amatorów... Tak zachwalana muzyka - owszem, nie była zła i nie gwałciła narządu słuchu. Lecz często średnio pasowała do klimatu i zamiast budować nastrój, burzyła go. I z całym szacunkiem - Sandro Di Stefano to jednak nie Hans Zimmer.

Przykre to tym bardziej, że ponad 30 lat temu Piotr Szulkin potrafił jednak stworzyć kilka genialnych, rodzimych produkcji sci-fi. I to mimo wszelkich przeciwności losu, braku budżetu i problemów technicznych - np. musząc oszczędzać każdy metr taśmy. Nie jest dla Bodo Koxa usprawiedliwieniem, że Olga Bołądź to nie Krystyna Janda, a Piotrowi Polakowi też dużo brakuje do Jerzego Stuhra... W niektórych scenach widać było, że Bodo Cox zna doskonale wszystkie filmy Szulkina i można było wyczuć nawiązania np. do "Ga Ga Chwała Bohaterom". To wszystko jednak było rachityczne dość i bez polotu.

Plus za nieźle oddany postapokaliptyczny klimat - przypominający Fallouta. Polska w roku 2030 po katastrofie - czyli wieloletnich rządach nacjonalistów. Efekty specjalne - chociaż bez szału, ujdą. Jeśli chodzi o dynamikę filmu, to była w jednej scenie - gdy skakały nagie piersi Olgi Bołądź ;-) Film ogólnie jest bardzo kameralny. Wiele scen jest niepotrzebnie rozwlekłych; oczywiście, w takim np. "Stalkerze" Tarkovskiego też mamy wiele statycznych obrazów. Ale jak genialnie jest tam to zrobione, że ciarki przechodzą! U Bodo Koxa jest natomiast głównie znużenie.

Nie będę się już znęcał, kto ma odwagę, może sobie obejrzeć. Można, ale nie trzeba ;-) Dałbym naciągane 4/10, ale za to, że Bodo Cox w ogóle zabrał się za taki film - 5/10. A że wyszło jak wyszło... Jaki kraj, taki Blade Runner.

Ja tez chciałem dac 4/10 a dalem 5/10 właśnie za cycki Olgi ;)

Zamiast cycków Olgi wybieram jednak rozmarzone spojrzenie Polaka ;) Do tego Norowicz, Sebastian, kameralny klimat, zdjęcia i muzyka, czyli źle nie jest. Faktem jest, że film daje do myślenia :)

W punkt.

Zgadzam się.
No cóż, Juliusza Machulski nikt nie przebije. Zwiastun filmu zachęca do obejrzenia. Niestety kiedy siadasz do obejrzenia ... im dalej tym gorzej... Reżyser wiedział co chce wiedział jak ale nie umiał tego przekazać, nie wyszło. Żeby ocenić trzeba obejrzeć. Obejrzałam. 5/10 i to naciągane. Szkoda.

Nie powiem, że film był taki ciekawy. Owszem był chwilami poruszający, ale mało. Był chwilami mocny, ale też wiało nudą. Zrobiony przez jeszcze niedoświadczonego reżysera.