Choć Nikifor był w czasach PRL-u sztandarowym przykładem opieki socjalistycznego państwa nad ludowym artystą, w rzeczywistości dzieje jego życia to wzorcowy przykład urzędniczych manipulacji i zakłamania. Film koncentruje się na dwóch wątkach. Ukazuje jak łemkowski artysta, Epifaniusz Drowniak, najpierw był prześladowany (m.in. trzykrotnie wysiedlony w ramach akcji "Wisła"), przez wiele lat uważany za skazę na wizerunku Krynicy, później "odkryty" i wypromowany jako samorodny talent, i na koniec zawłaszczony przez władze. To one obdarzyły go nowym nazwiskiem - Nikifora Krynickiego i zmieniły jego narodowość na rdzennie polską.

O "człowieku zwanym Nikiforem", czyli Epifaniuszu Drowniaku, synu Eudokii, mówią, między innymi, artysta malarz Edward Dwurnik, krytyk sztuki Danuta Wróblewska, antropolog kultury Aleksander Jackowski, opiekun prawny artysty Marian Włosiński oraz Helena Jarosz, Stefania Capok i ksiądz Stefan Dziubina.

Reżyser, znany dokumentalista, Grzegorz Siedlecki portretuje również samego Nikifora, unikając dotychczasowych schematów i przemilczeń. Poznajemy malarza zarówno jako pewnego swojej wartości artystę, jak i człowieka o niełatwym charakterze.