Film rozkręca się powoli, ale od momentu kontaktu Ellis z Müntzem naprawdę trzyma w napięciu. Problem w tym, że to napięcie nie zyskuje satysfakcjonującego rozwiązania. Dzieją się rzeczy przedziwne, nie bardzo wiadomo dlaczego i jak. Że do hitlerowskiego aresztu ruch oporu wchodzi i wychodzi jak z dworca, to jeszcze jestem w stanie łyknąć, w końcu w wojennych filmach Niemcy to najczęściej tępe przygłupy. Teatralność rozgrywek Frankena i Müntzego z Käutnerem też wybaczmy, chociaż realizacja tych scen bardziej przystoi filmom o Bondzie. Ale już po wyzwoleniu nagle Hans wyskakuje jak diabeł z pudełka i ratuje Ellis z więzienia w najgorszym momencie, potem z kolei nagle Ellis pojawia się w towarzystwie oficera alianckiego, którzy w międzyczasie we wszystko jej uwierzył. Na koniec łapią winowajcę na środku pustej drogi... Siódemka za napięcie, ale trzeba było lepiej rozwiązania scenariuszowe przemyśleć, bo na koniec widz czuje się trochę potraktowany per noga.