Podoba mi się ów film, może dlatego że De Niro, jak zawsze, bezbłędny, a może dlatego że budzi emocje. Bo czy emocji może nie budzić fakt że tyle ograniczonych ludzi zajmuje się polityką? Najciekawszym momentem nie jest cała, przydługa, fabuła, pokazanie co owo polowanie na czarownice wywołało u ludzi. Najciekawsze jest ostatnie posiedzenie przed komisją. Pyskaty przewodniczący przypomina nazistę, który przeszedł już pranie mózgu i myślenie zamienił na slogany. Pokazuje to jak cienką linię między demokracją a totalitaryzmem tworzy paranoja.

Przez chwile myślałam czy cały proces zmagania się naszego bohatera z ową paranoją nie jest po to aby usprawiedliwić fakt że w końcu się załamie. Na szczęście obraz nie usprawiedliwia „zdrajców”. Jeżeli już oceniać pod względem moralizatorstwa, to właśnie lojalność i oddanie przyjaciołom stawia na pierwszym miejscu.
Trudno walczyć, kiedy prawo stanowią ludzie powracający do praktyk renesansowych i stawiają stosy dla „niewiernych”. Jednak zdrada (którą ten film jednak nazywa po imieniu i nie usprawiedliwia) nie stanowi jedynego rozwiązania. Jak mówi na początku jeden z reżyserów, muszący przed inkwizycją uciekać do Anglii, :”Nie mogę tego zrobić, bo już nigdy nie mógłbym spojrzeć w lustro, a ja lubię się przeglądać”. Nasz bohater podobnie. Lubi najwidoczniej swe odbicie, dlatego- wygrywa je.

Nie będę oceniała faktu czy to kino wybitne. Oczywiście nim nie jest. Jednak poprawny nad wyraz. Ważny tu jest jednak temat i pewne rozliczenie ze swą historią. Tym trudniejszą iż to kolejny epizod, kiedy państwo demokracji i wolności okazuje się tylko martwym zapisem konstytucji, która nie funkcjonuje realnie.