Wiem, że filmy "bożonarodzeniowe" mają swoje zasady: ludzkie dramaty muszą przeobrazić się w się w bożonarodzeniowy cud (czytaj: ktoś się zmienia, ktoś rzuca się drugiej osobie w ramiona) . Jednakże wpisanie się w jakąś konwencję, której absolutnie nie krytykuję, w tym przypadku oznacza bezlitosną sztampę . Film na początku sprawia wrażenie, jakby w zamierzeniu miał być realistycznym dramatem z pokrzepiającym przesłaniem. Niestety, scenarzyści nie chcieli się wysilać mimo ambitnej obsady i sięgnęli po najprostsze rozwiązania: najlepiej żeby nadprzyrodzone wydarzenia (pacjent poza ciałem) popłynął morał. Wątek Niny i Mike’a też boleśnie przewidywalny, a uświadomienie komuś, że skrajna zazdrość jest destrukcyjna, chyba nie musiało opierać się na dziwnym prześladowcy. Film nadaje się do obejrzenia w Święta, idealny między zjedzeniem kolejnego pieroga i kawałka ciasta, też bowiem przypomina po prostu komercyjny produkt świąteczny, a nie film nad którym ktoś więcej pomyślał.