Masz rację. Zresztą, to jest tak, jak w życiu - młodzi są wyjątkowo odważni i lekkomyślni, bo czas dopiero dla nich wystartował. Często dopiero choroba czy jakieś nieszczęście (a tego nikomu nie należy życzyć!) przyspieszają dojrzewanie. Myślę, że w przypadku tego, jak i innych filmów, gra też niepoślednią rolę obecna moda na szybkość. Filmy w innym tempie mają mniejsze powodzenie.

Ja polecam ten film i paradoksalnie film jest dla inteligentnego widza.
Pan Woronowicz to aktor naprawdę wysokiej klasy.
Niestety mam tylko 37 lat ;/

Mam tylko 31 lat ale też doceniłam. Biedni "koneserzy kina", których zachwyciło zupełnie przeciętne "Ziarno prawdy" (po przeczytaniu książki nie potrafiłam się się tym filmem ani trochę zachwycić, wydawał mi się niskobudżetową spłyconą ekranizacją, która miała po prostu zarobić, Więckiewicz jako Szacki to dramat, kto czytał ten wie) myśleli, że dostaną jakąś sensację i suspens a w tym filmie zupełnie nie o to chodzi. Tu chodzi o dramat młodego chłopaka niezdrowo zafascynowanego seryjnym zabójcą. Wizje lokalne sprawiały mu nieskrywaną przyjemność, cieszył się chwilą sławy, rozdawał autografy, wydawało mu się, że jest kimś. Żył w totalnym odrealnieniu do momentu wykonania wyroku. Można wiele o tym filmie napisać, dlatego nie rozumiem zniesmaczenia niektórych oceniających ten film na 2. Myśleli o tym, że film o zbrodni to chyba faktycznie rozrywkowe widowisko okraszone humorem śledczego. Wychodzi na wierzch powszechne skażenie amerykańskimi serialami, w których zbrodnia jest odarta z dramatu, ohydy i okrucieństwa a przestępca jest gwiazdą.

Cóż - ja mam już 44 lata, ale film był jak dla mnie kiepski - nakręcony manierycznie, nie wiem po co wspomniano o inspiracji postacią Karola Kota, skoro do jego prawdziwej historii treść filmu miała się jak pięść do nosa...
P.S. 1 sam pomysł że ktoś mógłby dobrowolnie dać się zamknąć i skazać za czyjeś zbrodnie jest z czapy wzięty
P.S. 2 Jedyny plus to w miarę wiernie odtworzone realia epoki oraz zdjęcia...

Muszę Pana zmartwić, bo mam tylko 20 lat, a wydaje mi się, że rozumiem :) Jasne, lubię współczesne filmy i seriale, ale te stare też chętnie oglądam - "007", Miś:, "Poszukiwany poszukiwana" i wiele, wiele innych, które widziałam już kilka razy i zawsze chętnie do nich wracam :) Podobał mi się klimat "Czerwonego pająka", ale jednak czegoś mi w tym filmie brakowało.

Chyba nie warto z miejsca zniechęcać potencjalnych widzów tylko dlatego, że są młodzi i nie znają kilku tytułów.

Faktycznie. Wiek jako kryterium dojrzałości estetycznej. Ty tak serio?
Ten film jest bardzo niszowy i nie ma nic wspólnego z thrillerem. I nie, nie jest dla ludzi dojrzałych. Podoba się wąskiej grupie osób. I tyle. Żadnego to związku z dojrzałością nie ma, żadnego związku ze zrozumieniem czy nie. Jeden "tamtego" Bareję lubi, inny nie. Żadnej wielkiej filozofii. Ale czy ktoś kto dzieli ludzi na "39+" i gimbazę może o tym wiedzieć...?
(tak, żyłam w czasach PRL'u, fascynował mnie Kieslowski, lubiłam wczesne kino Zanussiego, pamiętam czasy "Pegaza" i innej kulturalnej tv - i nie, nie oglądam seriali)