Film nakręcono w Culver City (Kalifornia, USA).
Znalazł się na liście 100 najwiekszych filmów w historii organizowanej przez magazyn Time w 2005 roku.
Sztuka po raz pierwszy została wystawiona 2.02.1852 r. w Paryżu. Dumas stworzył postać Marguerity wzorując się na kobiecie, z którą miał romans przez 11 miesięcy. Umarła w wieku 23 lat. Film zainspirował Miltona Benjamina do napisania i nagrania w 1936 r. piosenki pod tytułem: "I'll Love Like Robert Taylor, Be My Greta Garbo".
Kończąca film scena konania Marguerity została nakręcona w dwóch wersjach. W pierwszej, bohaterka wygłasza długi, dramatyczny monolog przed śmiercią, a w drugiej umiera w milczeniu, emocje przekazując grą twarzy i ciała. George CukorCukor stwierdził, że obie wersje są dobre ale w końcu zdecydował się na drugą. Uznał bowiem za nierealne, aby umierająca kobieta mogła tyle mówić.
Greta Garbo pod wszystkimi ozdobnymi i ekstrawaganckimi sukniami nosiła mięciutkie kapcie, dzięki którym czuła komfort i jej kreacja aktorska wypadła bardzo naturalnie.