Bolognini na kanwie słynnej powieści buduje tutaj własną refleksję o życiu, która tak jak w
filmach mistrza kina włoskiego - Viscontiego - podejmuje temat zepsucia moralnego i
duchowego wyższych warstw społecznych. Nie jest to bynajmniej krytyka prosta czy naiwna ale
ukazuje nam jak arytsokracja pojmwała miłość i inne wartości - poprzez pryzmat własnych
popędów i społecznych wzorćów. Miłośc i inne uczucia są tutaj tylko zabawkami ktore ciągle
zamienia się na ich inne wersje, ludzie to tylko środki do celu jakim jest chwilowa rozkosz. Taki
jest świat arytsokracji - która z jednej strony ma możliwośc chołdować swoim najniższym
pobudkom a z drugiej jest uwikłana w siec konwenansów społecznych i religijnych które
motywują ja do zachowywania pozorów. Cóź za sztuczny nienaturalny i prymitywny w gruncie
rzeczy twór stworzyła kultura europejska. Ludzie którzy mieli dostęp do najwyższej kultury w swym
życiu osobistym chołdowali najniższym instynktom - nigdzie nie było chyba bardziej dwulicowo
niż w okresie rozwoujy tej grupy społecznej. Film Bologniniego jest więc bradzo posępny, smutny
- pełen ciemnych barw i zatłoczonych bogactwem pomieszczeń - ma się wrażenie duchoty - bo w
takim świecie jaki stworzyła arytsokracja - faktycznie brakowało tchu - nie było czym oddychać.
Dama kameliowa to tutaj piekna metafora zepsucia wyższych warstw społecznych i symbol
barbarzyńskiej kultury jaką stworzyliśmy - kultury gdzie dobro i morlaność egzystują jedynie jako
piekne dekoracje pod którymi mogą się ukryć bandyci i prostytutki - jak pieknie powiedział o
członkach wyższych warstw społecznych - ojciec głównej bohareki.

Daleko mi do morliztorstwa i osobiście mam bardzo liberlane spojrzenie na życie ale czasem
warto poprzez takie filmy czy ich powieściowe odpowiednki spojrzeć obiektywnie na naszą
cywiilizację którą nie jest taka kolorowa i podniosła jak się nam wydaje - parę dzieł sztuki i kilka
nazwisk z dziedziny nauki nie czynią nas jeszcze lepszymi ludzmi.