Do Czech razy sztuka/film/Do+Czech+razy+sztuka-2008-4703132008
pressbook
Inne
O FILMIE
?Do Czech razy sztuka? - komedia, która stała się jednym z największych sukcesów cze-skiego kina ostatnich lat. To najnowsza produkcja twórców ?Obsługiwałem angielskiego króla?. Reżyserem filmu jest specjalista od czeskiego humoru ? Jan Hřebejk (?Piękność w opałach?, ?Niedźwiadek?, ?Na złamanie karku?). Pełna ironicznych żartów komedia o poszukiwaniu szczęścia w miłości. Autorem scenariusza jest popularny czeski pisarz Michal Viewegh, autor m.in. powieści: ?Mężczyzna idealny?. Najnowszy film Jana Hrebejka ?Do Czech razy sztuka? zgromadził w Czechach większą widownię niż amerykańskie produkcje takie jak: ?Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki?, ?Quantum of Solace?, ?Kung Fu Panda?, ?Mroczny rycerz?, ?Hancock? czy ?Sex w wielkim mieście?. Oskar (Jiří Macháček) jest prezenterem prognozy pogody w czeskiej telewizji. Wiedzie spokojne życie u boku swojej żony Zuzany (Simona Babčáková) aż do dnia, gdy odkrywa, że ukochana ma pewien? defekt. Stanie się to przełomową chwilą w jego małżeńskim życiu i początkiem miłosnych eksperymen-tów? Kto spełni jego rozbudzone fantazje - węgierska opiekunka do dzieci, wielbicielka żółwi lądowych, piosenkarka - koleżanka Karela Gotta czy dziewczę lekkich obyczajów? Czy manipulowanie prognozami pogody dla własnych miłosnych celów nie spowoduje prawdziwego sztormu w jego życiu? W tym filmie znajdziemy wszystko to, co w czeskiej komedii lubimy najbardziej ? ironiczne żarty, celne puenty i rozbrajający humor.
O POWSTANIU FILMU
Film na motywach popularnej książki Michala Viewegha Povídky o manželství a o sexu miał powstać niemal przed dziesięcioma laty. Pomysł na ekranizację kilku opowiadań w formie zbioru nowel filmowych wyszedł właśnie od Jana Hřebejka, który do współpracy nad tym projektem zaprosił reżyserów Petra Nikolaeva i Igora Chauna. Do realizacji tego filmu wówczas jednak nie doszło. W 2007 r. reżyser Jan Hřebejk otrzymał propozycję od Michala Viewegha oraz producentów Rudolfa Biermanna i Tomaša Hoffmana, by zekranizować wspomnianą książkę jako samodzielny, pełnometra-żowy film. Obaj producenci mają już na swoim koncie filmy powstałe na podstawie książek Viewegha, które odniosły duży sukces ? są to Mężczyzna idealny oraz Wycieczkowicze. Zdjęcia do filmu rozpoczęto w styczniu 2008 r. W pisaniu scenariusza Do Czech razy sztuka uczestniczyli również Jan Hřebejk oraz odtwórca głównej roli Jiři Macháček. Jak ta współpraca przebiegała, do jakiego stopnia pisarz korzystał z pomysłów oby-dwu współtwórców? ?Dla Jana czasem nawet definitywna wersja scenariusza nie była tą ostateczną ? kiedy to zrozumiałem i pogodziłem się z wizją, że zajmie mi to kilka miesięcy więcej niż zwykle, to wszystko poszło już gładko? ? mówi Michal Viewegh i dodaje: ?Obaj chyba by potwierdzili, że nie jestem obsesyjnie przywiązany do literackiego pierwowzoru i że zaakceptowałem większość ich propozycji?. Jiří Macháček razem z Davidem Ondřičkiem był już autorem scenariusza czarnej komedii Jedna ręka nie klaszcze. W przypadku Do Czech razy sztuka jego praca twórcza wyglądała jednak inaczej. ?Pracując nad Jedną ręką... ustaliliśmy już na początku z Davidem, że napiszemy razem scenariusz, ale w przypadku Do Czech razy sztuka Jan Hřebejk zaprosił mnie do ? nazwijmy to ? rzucania różnych po-mysłów i propozycji, prezentowania nowych ewentualnych inspiracji dla materiału, który napisał Michal Viewegh na podstawie swoich opowiadań. Na tym polega zasadnicza różnica? ? mówi Jiří Macháček.
BOHATEROWIE FILMU I AKTORZY
Reżyser Jan Hřebejk od początku wiedział, kogo obsadzi w głównej roli. ?Kiedy zastanawiałem się nad tym, kto mógłby grać główną postać, która stanowiłaby alter ego scenarzysty Michala Viewegha, od razu stawiałem na Jiřiego Macháčka. To nie tylko mój ulubiony aktor, który w dodatku idealnie pasuje do roli. Jest w odpowiednim wieku, ma poczucie humoru, naturalność, a jego aktorstwo jest spontaniczne i pełne wyrazu. To, co Michal potrafi osiągnąć w literaturze, Jiří potrafi zaprezentować jako aktor, dlatego ich połączyłem? ? opisuje Hřebejk wstępny etap pracy nad obsadą filmu. Z kolei Jiří Macháček sam twierdzi, że początkowo chciał zrezygnować z tej roli i w końcu zgodził się na nią ze względu na Jana Hřebejka. Jiři Macháček już po raz trzeci wystąpił w filmie Jana Hřebejka (nie licząc epizodu w Piękności w opa-łach). W czym tkwi sedno ich współpracy? ?Szalenie podoba mi się jego sposób pracy z obsadą, szczególnie to, jak pozwala aktorom włączać się do procesu powstawania scenariusza. Jan organizuje spotkania jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć, by scenarzysta usłyszał uwagi aktorów, by ich wskazówki mogły być dopasowane do charakteru postaci. Podoba mi się, jakie aktor ma u tego reżysera możliwo-ści, czyli zarówno bezpośredniej improwizacji, jak i dokonywania pewnych zmian w dialogach tuż przed rozpoczęciem danego dnia zdjęciowego? ? mówi o Hřebejku Macháček. Pavel Liška pracował z Janem Hřebejkiem na planie Do Czech razy sztuka już po raz kolejny. ?Choć pracuję często z tymi samymi aktorami, staram się, by nie powtarzali oni swoich wcześniejszych wcie-leń. Pavel Liška gra mężczyznę o silnym charakterze i miłym usposobieniu, który ? jak sądzę ? stanowi marzenie wielu kobiet? ? mówi Jan Hřebejk. ?Nasza współpraca wygląda na szczęście wciąż tak samo komfortowo. Jan daje aktorom sporo swobody, słucha ich i inspiruje się ich uwagami, dzięki czemu nie jest to tylko ślepe wykonywanie zadań reżysera, ale twórcza współpraca dwóch artystów? ? twierdzi Pavel Liška. Podczas swojej szaleńczej jazdy przez kawalerskie życie Oskar spotyka wiele kobiet ? od młodych, nieskomplikowanych piękności aż po dojrzałą, czarującą piosenkarkę Norę. Tę postać reżyser opisuje jako wcielenie charyzmy wielkich dam czechosłowackiego showbiznesu ? Marii Rottrovej, Marty Kubi-šovej czy Hany Hegerovej. Norę zagrała najpopularniejsza słowacka aktorka Emília Vášáryová. ?Podczas kompletowania obsady chciałem również, by niektóre role kobiece zagrały niezbyt znane aktorki. W filmie zobaczymy więc twarze, które do tej pory nie były gwiazdami z okładek popularnych czasopism, takie jak Simona Babčáková w roli żony, Martina Krátká w roli uczennicy Oskara czy Eva Kerekéšová w roli opiekunki do dziecka. Z Emílią Vášáryovą pracowałem nad rolą tak, by różniła się od tego, co zrobiliśmy razem do tej pory przy innych produkcjach. Po filmach Na złamanie karku, Piękność w opałach i Wacław Jiřiego Vejdělka, chcieliśmy stworzyć postać, której można by nadać wdzięk, czar i wyjątkową charyzmę. Wydało mi się ciekawe to, że Oskar spotyka się nie tylko z młodymi partnerkami, ale może też być w związku z kobietą, która jest od niego starsza. Ten motyw bardzo mi się spodobał, a Emília Vášaryová idealnie się do roli nadawała?. W roli Zuzanny, żony Oskara, wystąpiła Simona Babčáková. Jednym z powodów niezadowolenia Oskara z małżeństwa okazuje się wreszcie dostrzeżony? duży nos jego żony. ?Cieszę się, że mój nos zdobywa rozgłos? ? mówi Babčáková. Aktorka pojawiła się już w filmie U mně dobrý Hřebejka, ale dopiero rola Zuzanny przyniosła jej popularność. ?Cieszę się, bo praca na planie Do Czech razy sztuka okazała się bardzo udana. Zuzanna jest świetną babką i bardzo dobrze żyło mi się w jej roli? ? mówi Simona o swojej postaci. ?Zuzanna w Do Czech razy sztuka jest miła, sympatyczna, tolerancyjna i przebojowa. Dlatego wiele kobiet po wyjściu z kina chętnie się z nią utożsamiało. Oskar wiele traci, kiedy się z nią rozstaje. Wie, że zaprzepaścił swoje szczęście, kiedy je traci. Jestem przekonana, że gdyby Oskar zachował się inaczej, to akurat tak wspaniałomyślna dziewczyna jak Simona zrozumiałaby te jego wybryki. Ale on chciał poczuć wolność, poczuł ją, ale musiał zapłacić za to wysoką cenę. Największy problem, jaki spotyka ludzi w związkach partnerskich to zanikająca komunikacja. Często nie potrafimy być szczerzy nawet sami wobec siebie, często uciekamy od problemów. Wolimy je prze-milczeć, zamiast zmierzyć się z nimi wspólnie z partnerem?. Filmowa Zuzanna bardzo szybko znajduje jednak swoje szczęście. ?To dla mnie najpiękniejszy moment filmu? ? mówi zachwycona Simona Babč-áková. Partnerem filmowym Simony, oprócz męża, którego zagrał Jiři Macháček, jest również Maciej. W jego roli wystąpił Pavel Liška. ?Simona jest piękną, wspaniałą aktorką i koleżanką. No i na dodatek ma imponujący nos? ? mówi Pavel. ?Choć wcześniej spotykaliśmy się przy różnych okazjach z Pavelem i Jiřim, żadnego z nich osobiście nie znałam. Na początku zdjęć byłam więc trochę nieśmiała. Ale Jiří zabrał się za nasze filmowe partnerstwo ze swoją naturalnością i wdziękiem. Potem praca była jedynie przyjemnością. Z Pavelem Lišką lubimy podobny rodzaj humoru, więc momentalnie chwytaliśmy swoje żarty. Dlatego bardzo miło wspominam spotkania na planie? ? opowiada Simona Babčáková.
GWIAZDY
W filmie prócz aktorów w epizodach pojawiają się również znane i popularne osoby. ?Oskar pracuje w telewizji, a Nora jest popularną piosenkarką. Oboje zatem poruszają się w środowisku medialnych gwiazd. By rola Oskara była bardziej przekonująca, spotykał się na planie np. w redakcji telewizji z prawdziwymi pogodynkami ? jak Petra Voláková czy Karla Mráčková, a na korytarzach spotykał ludzi, którzy naprawdę pracują w czeskiej telewizji ? jak Ester Janečkova, Přemek Podlaha czy Halina Pawl-owská? ? tłumaczy Hřebejk. ?Kiedy w scenariuszu pojawiła się sytuacja, w której Nora, piosenkarka, fotografuje się z kolegą po fachu, zastanawialiśmy się, jakiego kalibru gwiazdą powinna być ta druga osoba. A Karel Gott jest najsłynniejszą postacią czeskiego showbiznesu.? Jiří Macháček dodaje: ?Po prostu w roli Karela Gotta trzeba było obsadzić Karela Gotta. Chociaż, znając jego talent i wspaniałe usposobienie, mógłby też zagrać niemal każdą rolę. Hradczan również w filmie nie mogły zastąpić żadne inne dekoracje czy scenografia. Karel Gott nie wahał się pojawić w filmie nawet na krótko, ale w roli ironicznego i sceptycznego komentatora. Wręcz sam domagał się takiej roli. W ten sposób pomógł nam w realizacji filmu, podobnie jak piosenkarka, Hana Hegerová, która również zagrała niejako siebie i wystąpiła w zabawnej autoironicznej roli? ? dodaje reżyser.
GŁÓWNY BOHATER - Z KSIĄŻKI NA EKRAN
Co sprawia najwięcej trudności w realizacji adaptacji filmowej? ?Proza Michala Viewegha ma swoje charakterystyczne cechy. Są nimi pewna naturalność i wynikająca z niej lekkość, z jaką czyta się jego książki. Wątki, które moglibyśmy uznać za banalne i niewarte wspominania, po prostu bawią czytelnika? ? komentuje reżyser. ?Chodzi o to, by tematy, o których Michal pisze w lekkim stylu, ukazać adekwatnie używając języka filmowego. Często dialog, który w książce brzmi dowcipnie, nie musi brzmieć tak samo, kiedy zostanie ukazany w filmie. Dialogi Viewegha są pełne gier słownych i bonmotów, dlatego pisanie ich na potrzeby filmu wymaga wiele pracy, by nie sprawiały wrażenia sztucznych czy napuszonych. Aktor ? w tym wypadku Jiří Macháček ? musiał sprostać wymogom scenariusza. ?Cały czas pamię-taliśmy, że kręcimy ekranizację prozy Viewegha. Nie robiliśmy psychologicznego dramatu, tylko film bliski wielu ludziom, pełną lekkości komedię o życiu każdego z nas? ? mówi Jan Hřebejk. A na czym według autora polegają największe różnice między ?literackim? a filmowym Oskarem? ?Obawiam się, że Jiří dodał wręcz uroku swojemu bohaterowi. Dzięki Macháčkowi Oskar stał się sym-patycznym bohaterem negatywnym? ? uśmiecha się Michal Viewegh. ?W dzisiejszych czasach, kiedy dba się o prawa kobiety, przeciętny mężczyzna nie ma lekko. Przede wszystkim, jeśli jest to mężczyzna odpowiedzialny, który zarabia na rodzinę, troszczy się o nią, a jeszcze oczekuje się od niego, by momentami przejmował role kobiety? ? mówi Jiří Macháček. ?Gdzieś czytałem, że mężczyzna w ostat-nich dekadach robi gwałtowny zwrot na swojej drodze rozwoju w stronę częstszego zajmowania się domem. Kobieta przecież domem zajmuje się od samego początku. No i mężczyzna łatwo podczas ta-kiego zwrotu może się pogubić. Do pewnego stopnia o tym jest historia Do Czech razy sztuka?. Autorski wkład Jiřiego Macháčka w scenariusz wzbogacił film o nowe wątki. Oskar po wyrzuceniu z telewizji za manipulowanie prognozą pogody, zaczyna zarabiać jako kierowca do wynajęcia. Do klien-tów, którzy wypili za dużo alkoholu i nie mogą już wrócić do domu własnym autem, dojeżdża na śmiesznym, małym motorowerze. ?Wiem, że niektórzy pracownicy podobnych firm przewozowych poruszali się po Pradze na składanych motorach, a następnie wkładali je do bagażnika samochodu, którym odwozili swojego klienta. Taka praca pozwala Oskarowi być w ruchu, pozwala na spotkania z wieloma ludźmi w wielu miejscach...? ? mówi Macháček. Do Czech razy sztuka to film niezwykle wymagający dla aktora. Macháček praktycznie nie schodził z ekranu. Dla porównania, w filmie Niedźwiadek, w którym zagrał wcześniej, występuje sześć postaci, które dzielą między siebie taki sam czas fabuły. Natomiast w Do Czech razy sztuka Oskar jest główną postacią. ?Akcja filmu opowiadana jest przez głównego bohatera. Wszystko, co się dzieje, dzieje się wokół niego, przez niego, w nim i dla niego...? ? wyjaśnia Macháček. ?I przez to film jest tak bliski tak bardzo wielu widzom?. Nie tylko autor książki, ale również reżyser i odtwórca głównej roli znajdowali inspirację w prawdziwych sytuacjach z życia. Scena, w której Oskar odwozi klienta i natrafia na policyjny patrol, również została zaczerpnięta z życia. Przywołał ją producent Ondřej Trojan, który był świadkiem podobnej sytuacji. ?W filmie jest też scena, w której Oskar zaczyna płakać, oglądając Niedojrzałe maliny - czechosłowacki film telewizyjny z 1980 r. Hřebejk spytał mnie, kiedy ostatni raz płakałem. A ja odpowiedziałem: kiedy oglądałem Niedojrzałe maliny. W taki oto sposób zdanie trafiło do filmu? ? opowiada Macháček. Czytelnikami Michala Viewegha są przeważnie kobiety, w związku z tym również filmy oparte na jego książkach mają przeważnie kobiecą widownię. Czy można przewidzieć, jak kobiety będą reagować na historię Oskara? Czy Oskar może pozyskać ich sympatię, choć ? w odróżnieniu od bohatera filmu Męż-czyzna idealny ? zachowuje się cynicznie względem kobiet? ?Ujmę to metaforycznie: Oskar jest postacią negatywną, którą wszyscy na planie polubiliśmy... Nie mniej byliśmy wobec Oskara zarówno ironiczni, jak i empatyczni. Nie wierzę jednak w to, że Jiří Macháček może być odbierany przez kobiety jako antypatyczny. Nie chcę przewidywać reakcji żeńskiej części widowni, ale gdybym to ja był kobietą, to byłbym w stanie wiele mu wybaczyć? ? komentuje reżyser. Czy Oskar jest bohaterem, który zasługuje na sympatię? ?To pytanie do widza? ? mówi Macháček. ?Wiele osób odnajdzie w nim swoje własne, wyśmiewane w filmie wady, a z kolei wielu innych widzów po prostu go polubi. Najchętniej jednak zapytam widzów czy polubili Oskara dopiero po kilku latach?. Jak Oskara postrzega Jan Hřebejk? ?Jestem przekonany, że jednym z najciekawszych zagadnień są decyzje, które podejmuje. Są czasem błędne, czasem nie, podobnie jak w życiu każdego z nas? ? mówi reżyser. ?Nie chciałem dać w filmie recepty, jak należy żyć. Lubię Oskara, ponieważ przeżywa swoje wzloty i upadki z uśmiechem. On po prostu się boi, że wkrótce się zestarzeje i nie skorzysta w pełni z życia. Dlatego daje sobie prawo, być szczęśliwym, by się nie nudzić, by chcieć jak najwięcej, tylko w pewnym momencie wszystko wymyka mu się z rąk. Myślę, że podobne problemy przeżywa wiele osób, a w filmie mogą się z nimi utożsamić i na dobrą sprawę cieszyć się, że nie muszą tego sami przeżywać i ponosić tego rodzaju konsekwencji?.
JAK NAKRĘCIĆ SCENĘ EROTYCZNĄ
Jiří Macháček twierdzi, że w filmie najbardziej interesuje go sam proces twórczy. Pod tym względem podczas pracy nad Do Czech razy sztuka dochodziło do wielu zabawnych sytuacji, czasem romantycz-nych, czasem zaskakujących. Ponieważ filmowy Oskar to kobieciarz, było oczywiste, że nie obejdzie się bez scen erotycznych. Widzowie często żyją w przeświadczeniu, że dla aktora nie ma nic ciekawszego niż kręcenie scen erotycznych. Większość aktorów jest jednak innego zdania. Czasem nawet pojawiają się głosy, że sceny erotyczne należą do jednych z najtrudniejszych. W niektórych zwiastunach filmu widzowie jeszcze przed premierą Do Czech razy sztuka mogli zobaczyć scenę miłosną z Jiřim Macháčkiem i wschodzącą gwiazdą czeskiego filmu Evą Kerekéšovą. ?Akurat w tym przypadku to była niezła zabawa i ta scena jest wynikiem aktorskiej kreacji na etapie prób przed rozpoczęciem zdjęć. Erotyka na ekranie zazwyczaj mnie nudzi, ale są wyjątki. W chwili, gdy scena jest realizowana z dystansem, kiedy partnerka nie podchodzi do tego osobiście, to nie jestem znudzony, a wręcz zachwycony. Dla Evy Kerekéšovej sceny erotyczne były pierwszymi zrealizowanymi z jej udziałem. Spotkała się z ludźmi, których nie znała. Dołączyła do zespołu, który okazał się wspa-niały, ale ona wówczas jeszcze o tym nie wiedziała. Pracę przy filmie rozpoczęła w dodatku od scen łóżkowych. Myślę, że to, w jaki sposób sobie z nią poradziła, było pouczające i inspirujące. Była czaru-jąca? ? mówi Jiří Macháček i dodaje: ? ?W przeddzień realizacji tej sceny spotkaliśmy się wieczorem i umówiliśmy się, jak to zrobimy. Powiedziałem jej: będę próbował różnych rzeczy i w momencie, w którym posunę się za daleko, powiesz mi, że posunąłem się za daleko. Eva powiedziała: świetnie, taka umowa mi odpowiada! Efekt sami zobaczcie w kinie?.
TWÓRCY I AKTORZY
Michal Viewegh (scenarzysta, pisarz) Autor literackiego pierwowzoru filmu należy obecnie do najpoczytniejszych czeskich pisarzy (m.in. książki: Povídky o manželství a o sexu [nietłumaczona na jęz. polski], Wycieczkowicze, Powieść dla kobiet, Zapisywacze ojcowskiej miłości, Cudowne lata z Klausem [nietłumaczona na jęz. polski], Sprawa niewiernej Klary, Zbijany). Na podstawie jego powieści powstały bardzo popularne filmy: Cudowne lata pod psem (reż. Petr Nikolaev, 1997), Wychowanie dziewcząt w Czechach (reż. Petr Koliha, 1997) oraz Wycieczkowicze (reż. Jiří Vejdělek, 2006). Film Cudowne lata pod psem stał się najchętniej oglądanym czeskim filmem w 1997 r. Mężczyznę idealnego obejrzało ponad 600 000 widzów. Film zdobył nagrodę Czeskiego Lwa dla Najpopularniejszego Filmu w 2005 r. Z kolei Wycieczkowicze byli najpopularniejszym filmem w Czechach w 2006 r. (zobaczyło go blisko 800 000 widzów). Na podstawie powieści Sprawa niewiernej Klary nowy film w koprodukcji włosko?czeskiej zrealizował reżyser Roberto Faenza (2009). W październiku 2008 r. w Czechach ukazała się nowa książka Michala Viewegha pod tytułem Powieść dla mężczyzn. Jan Hřebejk (reżyser, współautor scenariusza) Należy do najpopularniejszych czeskich reżyserów ostatnich 15 lat. Podczas studiów reżyserował i produkował filmy krótkometrażowe. Z Petrem Jarchovskim napisał scenariusz do komedii Pějme píseň dohola. Na jego podstawie w 1990 r. pełnometrażowy film zrealizował reżyser a obecnie producent Ondřej Trojan. Na polu produkcji fabularnych Hřebejk debiutował musicalem filmowym Bigbeatowe lato (1993). Film otrzymał Czeskiego Lwa dla Najlepszego Filmu i za Najlepszą Reżyserię, Najlepszą Muzykę (Ivan Hlas) oraz Najlepszą Rolę Męską (Josef Abrhám). Autorski tandem Hřebejk ? Jarchovský pod koniec lat 90. połączył swój potencjał twórczy z firmą pro-ducencką Total HelpArt T.H.A. Ondřeja Trojana. Pod tym szyldem zrealizowali następnie swoje naj-bardziej znane filmy fabularne. W 1999 r. był to hit czeskich kin Pod jednym dachem, a następnie Musimy sobie pomagać (2000) ? film, który uzyskał nominację do Oscara? w kategorii Najlepszy Film Obcojęzyczny oraz pięć statuetek Czeskiego Lwa. W roku 2002 tragikomedia Na złamanie karku uzy-skała cztery Czeskie Lwy (dla Najlepszego Filmu, za Najlepszą Reżyserię, Najlepszy Scenariusz oraz Najlepszą Pierwszoplanową Rolę Żeńską dla Emílii Vášáryovej). Rok później swoją premierę miał kolej-ny niezwykle popularny film Hřebejka Pupendo. Film Piękność w opałach (2006) przyniósł Czeskiego Lwa Annie Geislerovej, Janie Brejchovej i Jiřiemu Schmitzerowi. Ostatnimi filmami Jarchovskiego i Hřebejka są Niedźwiadek (2007), U mě dobrý (2008). Niemal wszystkie dotychczasowe produkcje reżysera były dystrybuowane w wielu w krajach Europy oraz w USA. W 1997 r. Jan Hřebejk debiutował jako reżyser teatralny sztuką Niebezpieczne związki w praskim te-atrze Pod Palmovką. W marcu 2000 r. na tej samej scenie odbyła się premiera jego inscenizacji te-atralnej filmu Woody?ego Allena Strzały na Broadwayu, a w 2002 r. zrealizował Amadeusza. Z Ja-roslavem Duškiem i Natašą Burger Hřebejk spotkał się podczas realizacji kameralnego dramatu Małe zbrodnie małżeńskie w Teatrze Na Jezerce. Tam wyreżyserował też dwa kolejne przedstawienia ? Bliżej oraz Sztukę. Jiří Macháček (Oskar, współautor scenariusza) Muzyk, aktor i prezenter telewizyjny, lider zespołu MIG 21. Pojawił się w czeskiej kinematografii w połowie lat 90. Zwrócił na siebie uwagę w filmie Sašy Gedeona Powrót idioty (1999), status gwiazdy nadała mu jednak komedia Samotni z 2000 r. ? za rolę technika wiecznie pozostającego pod wpływem marihuany Macháček otrzymał Czeskiego Lwa. Z Ondříčkiem współpracował również jako autor scena-riusza przy filmie Jedna ręka nie klaszcze (2003). W kolejną rolę wcielił się filmie Jana Hřebejka Na złamanie karku (2004). Zagrał również w filmie Tomaša Vorela Skrzat (2005), do którego zespół MIG 21 stworzył też muzykę. Następnie zrealizował z Janem Hřebejkiem film Piękność w opałach (2006) i pojawił się też w jednej z głównych ról w jego komedii Niedźwiadek (2007). Jako nauczyciel Landa Mac-háček zagrał również w najpopularniejszym czeskim filmie 2007 r. ? komedii Jana Svěraka Butelki zwrotne. W Teatrze Na Jezerce występuje w sztuce Bliżej w reżyserii Jana Hřebejka. W roku 2009 Jiří Macháček wystąpił w polsko-słowackiej produkcji Wino truskawkowe w reżyserii Dariusza Jabłońskiego. Emília Vášáryová (Nora) Uznana za słowacką aktorkę stulecia, regularnie pojawia się w czeskich filmach. Wraz z młodszą siostrą Magdą, byłą ambasador Słowacji w Polsce, wzrastały w rodzinie nauczycielskiej. Od dzieciństwa grała w teatrze amatorskim i aktywnie zajmowała się sportem. W 1964 r. skończyła studia na wydziale aktorskim Wyższej Szkoły Sztuk Artystycznych w Bratysławie i weszła w skład zespołu Słowackiego Teatru Narodowego. W czeskim kinie zwróciła na siebie uwagę już na początku lat 60. rolą tajemniczej tancerki Diany w filmie Vojtěcha Jasnego Gdy przychodzi kot (1963). Do najbardziej znanych filmów z jej udziałem należą m. in.: fantastyczna historia Dwaj muszkieterowie (reż. Karel Zeman, 1964), dramat Lidé z maringotek (reż. Roman Petrenko, 1995), czy też saga pokoleniowa Modré z nebe (reż. Eva Borušovičová, 1997). Jej rozległe doświadczenia aktorskie zostały wykorzystane później przez Martina Šulíka w filmie Orbis Pictus (1997) oraz przez Jana Hřebejka w filmie Pod jednym dachem (1998). Statuetkę Czeskiego Lwa przyniosła jej rola w jego kolejnym filmie Na złamanie karku (2004). Później wystąpiła jeszcze raz w komedii Hřebejka Piękność w opałach. Emília Vášáryová jest również gościem praskich scen (Teatr Na Zábradlí, Činoherní Klub, Letní Shakespearovské Slavnosti). Jest laureatką prestiżowej czeskiej nagrody teatralnej im. Alfréda Radoka, a także profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Artystycznych w Bratysławie. Simona Babčáková (Zuzanna) Wschodząca gwiazda czeskiego kina, uczennica improwizatora Jaroslava Duška. Ukończyła Zlińską Szkołę Artystyczną, gościnnie występowała w Teatrze Miejskim w Zlinie i praskim Teatrze v Dlouhej a także w teatrze Klicperovo Divadlo w Hradcu Králové. Obecnie jest członkiem zespołu teatru Dejvické Divadlo w Pradze. Za swoje role teatralne uzyskała nominacje do nagrody im. Alfréda Radoka w kate-goriach odkrycie roku i aktorka roku. Dała się też poznać jako wspaniała improwizatorka w swoich monodramach pt.: Sekond sekec aneb Hlava nehlava, na które co miesiąc zaprasza różnych gości. W 2008 r. widzieliśmy ją w komedii Jana Hřebejka U mě dobrý oraz w filmie Franciszek kobieciarz (reż. J. Prušinovský). Nina Divíšková (matka Oskara) Urodziła się w Brnie. W latach 1954-1959 studiowała aktorstwo w Pradze, gdzie poznała swojego przyszłego męża, aktora i reżysera Jana Kačerę. Pięć lat występowała w ostrawskim Teatrze im. Petra Bezruča. Od 1965 r. była członkiem praskiego teatru Činoherný Klub, w którym pracowała przez 35 lat. Obecnie współpracuje z licznymi praskimi scenami teatralnymi (Dejvické Divadlo, Divadlo Na Prádle, Divadlo v Řeznické czy Švandovo Divadlo). Wystąpiła m. in. w filmach: Powrót syna marnotrawnego (1966), Dzień siódmy ? ósma noc (1969), Morgiana (1972, reż. Juraj Herz), Gra o jabłko (1976, reż. V. Chytilová), Sprzedawca humoru (1984), Opera żebracza (reż. J. Menzel, 1991), Hranice stínu (1996). W ostatnich latach widzieliśmy ją na przykład w filmach Bolero (2004, reż. F. A. Brabec) i Kytice (2000, reż. F. A. Brabec). W 2005 r. zagrała z powodzeniem matkę głównego bohatera w Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie Petra Zelenki. W 2008 r. Nora Divíškova wystąpiła również w filmach Anglické jahody (reż. V. Drha) oraz Maj (reż. F. A. Brabec). Pavel Landovský (ojciec Oskara) Od 1966 r. aktor teatru Činoherný Klub. W drugiej połowie lat 60. stał się jednym z najpopularniejszych czeskich aktorów filmowych. W latach 70. był prześladowany za swoje poglądy polityczne, a w 1980 r. wyemigrował pod przymusem do Austrii. Jest autorem kilku sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych, z których najbardziej znaną jest Pokój na godziny. Po 1990 r. znów pojawił się w czeskich filmach. Jego filmografię tworzą dziesiątki ról ? z lat 60., m. in. Svadba jako řemen (1967, reż. Jiří Krejčík), Prywatna zawierucha (1967, reż. Hynek Bočan), Utrpení mladého boháčka (1969, reż. František Filip) czy Teoria uwodzenia (1969, reż. Antonín Kachlík). Podczas swojej emigracji pojawił się w dramacie Nieznośna lekkość bytu (1988, reż. Philip Kaufmann). Po powrocie do Czech wystąpił w filmie Jana Němca V žáru královské lásky (1990). Do jego najgłośniejszych kreacji należała rola majora Terazkiego w adaptacji słynnej powieści M. Švandrlíka Czarni baronowie (1992, reż. Zdeněk Sirový). Wystąpił również w filmach: Ameryka (1994, reż. Vladimír Michálek), Cesta pustým lesem (1997, reż. Ivan Vojnár), Niepewne wiadomości o końcu świata (1997, reż. Juraj Jakubisko) czy Kawałek nieba (2005, reż. Petr Nikolaev). Za rolę magazyniera Řezáča w filmie Butelki zwrotne (2007, reż. Jan Svěrák) Landovský był nominowany do Czeskiego Lwa. Pavel Liška (Maciej) Ukończył Akademię Sztuk Artystycznych im. Janáčka w Brnie, następnie występował w brneńskim teatrze HaDivadlo oraz Teatrze Narodowym (Romeo i Julia czy Latarnia). Obecnie jest stałym członkiem zespołu Teatru Na Zábradlí, gdzie wystąpił m.in. w przedstawieniach Gazdina Roba, Platonov je darebák!, Troilus a Kassida, Perfect Days. Pavel Liška należy do najbardziej utalentowanych czeskich aktorów młodego pokolenia. W filmie zadebiutował w 1999 r. rolą opóźnionego w rozwoju Františka w Powrocie idioty (reż. Saša Gedeon). Reżyser Bohdan Sláma obsadził Liškę we wszystkich swoich filmach ? Dzikie pszczoły (2001), Szczęście (2005), Mój nauczyciel (2008). Za rolę Toníka w Szczęściu Liška dostał Czeskiego Lwa za najlepszą męską rolę. Z Janem Hřebejkiem współpracował w komediach Pupendo (2003) oraz Na złamanie karku (2004). Na swoim koncie Liška ma również ciekawe role w filmowej baśni Diabli wiedzą po co (2003, reż. Roman Vávra) oraz komedii Wycieczkowicze (2006, reż. Jiří Vejdělek). W roku 2009 mogliśmy aktora oglądać w filmie Mój nauczyciel. Karel Gott (Karel) Urodził się w 1939 roku w Pilźnie. W roku 1966 roku ukończył praskie konserwatorium państwowe, w którym studiował śpiew operowy u prof. Karenina, ucznia słynnego rosyjskiego śpiewaka Fiodora Szaljapina. Od roku 1962 Gott występował z popularnym kanbaretem Semafor pod kierownictwem Jiří Suchý?ego i Jiříego Šlitra. W 1965 roku zakłada własną scenę teatralną Apollo. Jego kariera w następnych latach idzie jednak w kierunku piosenki. Po sukcesach w USA, Kanadzie, Europie wschodniej i zachodniej jego płyty w latach 70. i 80. zdobywały w Czechosłowacji status platynowej płyty. Kolejne piosenki nie schodziły z pierwszych miejsc listy przebojów. W 1990 roku decyduje się na zakończenie kariery organizuje trasę koncertową w Czechosłowacji i Niemczech. Zaskoczony sukcesem pożegnalnej trasy, artysta w aurze sukcesu pozostaje w branży. W 1992 roku jego płyta "Když muž se ženou snídá" była w Czechosłowacji najlepiej sprzedawaną płytą roku. Podobn sukces Karel Gott powtórzył w latach 1995 i 1997. W latach 90. coraz więcej czasu poświęca swej drugiej pasji ? malowaniu. Swoje obrazy wystawia w kraju i za granicą. W największym konkursie czeskiej piosenki ?Złoty Słowik? w roku 1996 zajmujue pierwsze miejsce, które co roku będzie zajmował nieprzerwanie przez 10 lat. Dekadę pomyślnych lat 90. uwieńczył serią koncertów w Stanach Zjednoczonych, Emiratach Arabskich i Chinach. Jego występ w finale Eurowizji obejrzało na świecie 600 milionów widzów. Artysta do dziś koncertuje, wydaje płyty nie tracąc statusu największej gwiazdy w Czechach i Europie.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.