Pominę w swoich rozważaniach panoramę społeczną Chin jaką przedstawił reżyser. Z dyskusji DKFowej dowiedziałem się, iż w pigułce wyliczył on reguły panujące w tym państwie. Oparł zresztą każdą z nowel na autentycznych wydarzeniach, a to już zaszczepiło w "Dotyku grzechu" pierwiastek autentyczności. Osobiście jednak za bardzo zaabsorbował mnie klimat filmu i pytanie "co twórcy chcą przekazać", bym zagłębiał się w kwestie antropologiczne.
Dzieło Zhangke Jia to wyrafinowana układanka, w której tylko scenariusz jest prosty. Natomiast tło historii naszpikowano symbolizmem, groteską i zapewniono przystępną formę, byśmy przez ponad dwie godziny nie mogli narzekać na brak akcji. Widowiskowość przemocy kontrastuje z dramatami przedstawionymi na ekranie, ale to typowe dla japońskiego kina, czyli koproducentów. Dla mnie to tylko uatrakcyjniło film, bo nawet jeśli twórcy kreślą obraz ponurej krainy, to pozwalają nam od czasu do czasu krzywo uśmiechnąć.
(I teraz SPOILERY)
A o czym jest "Dotyk grzechu"? Hipoteza pojawiła mi się w głowie tuż po seansie i nadal jestem jej obrońcą. To historia czterech osób, które żyją w krainie grzechu, zwanego "obojętność". Kluczem łączącym wszystkie jest puenta, czyli śmierć (ich samych, bądź kogoś innego). Pozwala się wyrwać z pod władzy zasad tłamszących jednostkę.
W pierwszej noweli sołtys sprzedaje kopalnie i wszyscy mieszkańcy niemo na to przyzwalają. Są obojętni. Tylko jedna osoba jest przeciwko, więc bierze do ręki strzelbę, zabija kogo trzeba oraz jest z tego cholernie zadowolona. Bo coś zrobiła, zamiast wciąż pokornie przyzwalać na "zło". W drugim epizodzie ludźmi rządzą pieniądze. Wciąż dyskutują oni nad tym jak zdobyć więcej, a z niektórych opowieści wynika, że przypłacają to życiem i chorobami. Główny bohater ma to gdzieś. Lubi broń, lubi zabijać. Przy okazji ma z tego forsę, ale nie rządzi ona nim w żaden sposób. Jest zadowolony, bo nie jest częścią tej machiny napędzanej chciwością. W trzeciej noweli kobieta jest zabawką w ręku mężczyzn. Jej kochanek nie traktuje jej poważnie, a przez to że jest żonaty, przypada jej miano "nierządnicy". Tak w tej krainie traktuje się kobiety. To one są winne rozpadom małżeństw, a mężczyzna nie jest oskarżany o zdradę. Jednak za pomocą noża, bohaterka neguje to prawo. Wyłamuje się ze swojej roli "podanej" mężczyzn. W ostatniej części młody człowiek jest również zwykłym pionkiem. Rodzice oczekują od niego pieniędzy, pracodawcy posłuszeństwa, a "system" by nie sprawiał problemów. Zawodzi ich oczekiwania odbierając sobie życia, a tym samym nie przysługując się niczyim interesom.
Tak więc istnieje pewien klucz między kolejnymi postaciami. Są buntownikami, a co najciekawsze ich bunt przynosi skutek. Wcale nie zmienia społeczeństwa. Ale zmienia ich samych. Są pewni że postąpili słusznie i czują się spełnieni. Odpokutowali grzech. Przestali być obojętni.