Jestem ogromnie zaskoczony, że Bergman zrobił taki film... Uzupełniając zaległości z filmografii Szweda natrafiłem na "Dotyk". To chyba pierwszy film, którego współproducentem były Stany Zjednoczone i jak dla mnie największa porażka... Zawsze zastanawiałem się jak brzmiałyby filmy arcymistrza po angielsku. Ciekawiło mnie czy wraz z translacją przeminie chłód języka szwedzkiego. Wydaje mi się, że straciłyby lekko na wartości. Pomijając język używany w filmie, dialogi na zaskakująco niskim poziomie... Bohaterowie czasem wygadywali po prostu głupoty. Nie widać tego wielkiego zmysłu obserwacyjnego reżysera. Wszyscy wydają się lekko zagubieni miotając się po planie bez celu. Dodatkowo te wstawki (?) muzyczne, bo muzyką tego raczej nazwać nie można... Po co to? Przecież większość filmów Bergmana doskonale radziła sobie bez linii melodycznej. Nawet Bibi Andersson poniżej formy. Chyba tylko Max Von Sydow nie musi się wstydzić występu w tym filmie. Musiałem jeszcze raz zerknąć, czy aby na pewno to Bergman pisał scenariusz. Choć sam zarys fabuły może zły nie jest (do szczytowych osiągnięć fabuła do pięt nie dorasta), to na ekranie wygląda to słabo.
Nigdy nie myślałem, że napisze coś takiego pod filmem Ingmara Bergmana, ale relacje pomiędzy bohaterami (w porównaniu do innych filmów) są źle napisane. Nic w tym filmie nie porywa, nie przykuwa wzroku.
Czy ktoś może wie dlaczego Bergman zrobił ten film? Czy pisał ten scenariusz na szybko? Może robił "Dotyk" na szybko? Może producenci się w to wszytko wmieszali?
Tym bardziej dziwi słaba forma, bo wcześniej wyszedł solidny "Riten" i bardzo dobre "Namiętności". Później zaś wybitne "Szepty i krzyki" i równie wielkie "Sceny z życia małżeńskiego". Więc WTF?!
Jak dla mnie 4/10...

Najciekawsza w tym filmie jest właśnie odmienność. Nie bergmanowski. Tu na FW wybrzmiewają same negatywne opinie więc postaram się wykrztusić taką konstruktywną. W filmach tego gościa aktorzy dają ZAWSZE z siebie wszystko. Widać każdą myśl na twarzy i w ruchu scenicznym. Wylewa się to wręcz niczym tęczowy paw. Zadam więc pytanie. Otóż co jeżeli aktorzy nie mają czego z siebie wylać? Czyżby pomysł na postacie polegał właśnie na wyeksponowaniu ich bezwartościowej głupoty? Braku głębszych myśli w główkach? Spoglądając na całość widziałem wszystko w tym dziele co w nich uwielbiam. Kadr, kolor i ruch. Wrzućmy w to postacie z naszego życia codziennego (nie da się ukryć, że tych bez ambicji jest wokół nas najwięcej} i film gotowy. Inny ale to nie odbiorcy dyktują co artysta ma stworzyć. Tworzy co czuje. Myślę, że zamysłem tutaj było właśnie postawienie w bergmanowskiej sytuacji ludzi z sianem w głowie. 8/1O

jest to jakaś interpretacja, ale nie sądzę, żeby o to chodziło. Bergman w niższej formie, to wciąż geniusz bez formy. Dla mnie to film o miotaniu się - miłość jest uczuciem odurzającym i ogłupiającym; ale też obnażającym. Dotyk w tym filmie to jakby dotyk wprost układu nerwowego - ból, który zabija. Więc zabijają się i wycofują - to instynkt samozachowawczy bierze górę, to uczucie, które niszczy. Przypomina mi to metaforę Schopenhauera, który porównywał ludzi do jeżozwierzy - zwierzątka te, jak wiadomo mają kolce, więc ilekroć się do siebie zbliżają, to też i ranią się niemiłosiernie; czasem jednak czują potężną potrzebę bliskości i ciepła, więc zbliżają się i znów się ranią. Jak bohaterowie tego filmu... Nieporozumieniem są zarzuty o irracjonalność zachowań bohaterów. Zakochany człowiek nigdy nie zachowuje się racjonalnie.