Tak jak w pierwszej części przywitał każdego widza motyw zemsty, tak w drugim wydaniu... Możemy domniemać, że Phibes już nie jest żywy.

Kawałek "Over the Rainbow" świetnie podsumował końcową scenę, gdzie Dr. P, dokonawszy swej zemsty, mógł wreszcie spocząć u boku swej zmarłej małżonki i stać w pełni martwy.

W drugiej odsłonie jego perypetii, napotykamy na historię rodem z baśni tysiąca i jednej nocy, gdzie znów wita nas wymyślność w zadawaniu wrogom bólu, specyficzna narracja jednostronna kierowana raz do asystentki, tudzież wizerunku zmarłej żony... Sam Phibes natomiast nuci tęczową melodię, pod sam koniec historii, kiedy to wpływa w głąb wód grobowca - niczym Tanatos przepływający rzekę Styks.

Tak oto, mitologiczne skojarzenia, wieczna pogoń za młodością i wiecznością, symbolika świata zwierząt i inne motywy, mogą wprowadzać nań teorię, jakoby główny bohater nie powstał ze stanu uśpienia - lecz był najzwyczajniej w świecie martwym na tyle, aby jeszcze mieć zdolność śnienia. Stąd też widzowie wylądowawszy w jego śnie, nie powinni kierować się logiką, a samymi symbolami.

W sumie... Dla tych, którzy dosłownie odbierali wydarzenia pozwolę sobie wystosować pytanie: Co z Asystentką Phibes'a? Czyż nie powinna być starsza? Lub zgodnie z tym co miało miejsce w pierwszej części... Bardziej oszpecona?
To skojarzenie z jej nienaturalnością i kilka innych czynników, skłaniają mnie ku sennej teorii.

Nie umniejsza to faktu tego, że dwójka znowu raczy nas teatralnością, powieleniem pewnej tradycji towarzyszącej okresowi lat 60/70 i pokazaniem atutów V. Price'a, jakimi są gra w połączeniu z barwną narracją.

Brawo - chociaż szkoda, że niewiele tworów powstało za jego życia. Przynajmniej raz na jakiś czas mogę sobie odświeżyć jego tytuły, w ramach domowego seansu.