Nie wiem jak to jest, ale 90 procent horrorów które obejrzałem były beznadziejnie słabe.
Tymczasem to nawet nie jest w gruncie rzeczy pełnokrwisty horror a jest autentycznie przerażający.
Trudno powiedzieć co w tym filmie jest takiego, wydaje mi się że sam fakt iż historia i wydarzenia dotyczące Singera są z pozoru zwyczajne i nie mają żadnej drugiej głębi, tymczasem w "tych" momentach atmosfera nagle zmienia się błyskawicznie z sielanki w rzeczywisty koszmar.
Zupełnie nie tak jak w typowych horrorach w których cały czas mozolnie buduje się atmosferę, bądź też zasypuje tanimi screamerami i epatuje przemocą, tutaj mamy normalne życie normalnego faceta, który po prostu w najmniej oczekiwanych momentach stacza się po ekstremalnie stromej równi pochyłej prosto w otchłanie piekła.
Wyobraźcie sobie taki motyw, zwyczajny dzień, idziecie na pocztę, a tam w rogu pomieszczenia siedzi ten charakterystyczny dla filmu szamoczący się w drgawkach koleś ze szmatą naciągniętą na łeb. Do dzisiaj mam dreszcze.

dokładnie film miał to coś... mam ciarki na całym ciele

A mnie nie przestraszy6ł, nie nazwałabym go horrorem. ;) W przeciwieństwie np. do "Psychozy". Dziwne. :D

90% filmów w każdym gatunku jest beznadziejnie słabych ;)

Film mocny. Scena w tym szpitalu psychiatrycznym to arcydzieło.

Podpisuję się pod wszystkim, straszył zgoła inaczej od wszystkich innych horrorów, klimat był tak gęsty, że działały na mnie nawet pozornie neutralne momenty, jak spojrzenie babsztyla w metrze, lub krzyk Jezzie. Film świetnie mną zmanipulował, że razem z Jacobem wypatrywałem wszędzie demonów.