Malick ślizga się po wielu tematach natury egzystencjalnej, ale żadnego nie porusza na tyle dogłębnie, by kogokolwiek tym usatysfakcjonować. Reżyser wyszedł chyba z założenia, że jeśli niemalże całość filmu będą stanowić proste dywagacje nt. Boga, ujęcia małych dzieci z rozdziawionymi buziami przeplatane "prozą dnia codziennego" i zdjęciami kosmosu oraz piękna przyroda, to nie dość, że nikomu nie będzie to przeszkadzać, to jeszcze pozwoli uciągnąć cały film. Po obrazie mającym na koncie Złotą Palmę oczekiwałbym jednak trochę więcej. Może statuetka wzięła się stąd, że lewicowe i poprawne politycznie Cannes docenia ostatnio głównie wszelkiej maści mniejszości, a do takiej należy zaliczyć konserwatywnych katolików na tym festiwalu? ;)