Fabuła przewidywalna do tego stopnia, że wiemy dokładnie, jaka i czyja będzie następna kwestia. Dialogi - na kacu wymyśliłabym błyskotliwsze. Zarys bohaterów to czysta rozpacz, większość płytkich komedii ze wszystkimi częściami American Pie na czele to przy tym głębokie studium psychologiczne postaci. A humor... jaki humor? Do tego znaczenie ujęć i muzyki jakby w ogóle pominięte przez twórców.
Mam wrażenie, że aktorzy doszli do tego samego wniosku, bo nie zauważyłam, żeby się szczególnie przyłożyli. Liczyłam na Douglasa i McConaugheya, a okazało się, że Stone była jedyną, która próbowała film ratować (momentami była nawet zabawna).
Nie spodziewam się niczego ambitnego po tym gatunku, ale taka chała powinna mieć osobną kategorię, bo obraża normalne komedie romantyczne na poziomie.


// Uprzedzam z góry ew. komentarze, jakoby każda damska negatywna ocena tego filmu była wynikiem naszej urażonej dumy (czytając forum, natknęłam się na takie wypowiedzi) - faceci w stylu Connora są według mnie smutni i zwyczajnie niemęscy (wszakże mężczyzna to określenie na samca dojrzałego;) ), jednak powstało o nich sporo świetnych komedii romantycznych; chociażby kultowe "Kiedy Harry poznał Sally", a czasem wręcz wybitnych dramatów, jak np. "Shame". Nawet "Wilk z Wall Street", gdzie kobieta w każdej scenie to pojemnik na spermę, jakoś daje radę dzięki Leo. Kwestia wykonania, ot co. //