Z tej historii dało się wykrzesać znacznie więcej. Albo chociaż opowiedzieć ją w bardziej interesujący sposób. Tymczasem czarne karty historii NRD są odkrywane przy pomocy obrazów rozmachem dorównujących telewizyjnym kryminałom.
Już sam początek sugeruje, że reżyserowi brakuje pomysłów, więc korzysta z bezpodstawnej zabawy retrospekcją. Nie wiem po co film wychodzi z akcją w przód by pokazać nam sceny, które i tak później jeszcze raz będziemy musieli obejrzeć. Owszem, jakiś sens miałoby gdyby bohaterka zmieniła tożsamość i wygląd na początku, a później historia zaczęła się od początku. Tymczasem pierwsze 10 minut czyni nas uczestnikami tajemniczego śledztwa, by nagle odwrócić czas o kilka tygodni w środku jego toku i jedynie namieszać.
Dalej nie jest lepiej. Akcja wciąż tkwi w marnym punkcie, a żeby ją posuwać do przodu, twórcy wyczarowują nie wiadomo skąd kolejne dowody w sprawie głównej bohaterki, które zmuszają ją do wyjaśnień. Od czasu do czasu korzystają przy tym ze sprawdzonych w kinie amerykańskim motywów. I tak oto w tle zawsze czają się czarne charaktery o groźnym wyglądzie, w całość wlepiono nic nie mówiące migawki z przeszłości, zagwarantowano kilka scen właściwych thrillerowi (porwanie dziecka)... Nie ruszyło mnie to za bardzo. Tak jak zresztą przewidywalne zakończenie.
Dziwią mnie nawet pozytywne głosy o aktorstwie Juliane Köhler. Przez cały seans byłem rozdrażniony jej kamienną twarzą. Afera jaką sobie zgotowała to prawdziwy koszmar, a ona robi tylko smutną minę i czasem uroni łezkę. Nie przekonało mnie to. Już większe wrażenie zrobił Sven Nordin jako poczciwy ojciec rodziny.
Jestem na nie...