Sposób jej opowiedzenia już nie tak dobry.
Najwięcej do życzenia pozostawia montaż. Chwilami doświadczyłem
prawdziwą bezradność montażysty, tudzież zwyczajny brak umiejętności lub
pomysłu.
Reżyseria też nieprefekcyjna.
Wspomniane niedostatki nie przeszkadzają jednak znacząco w obiorze
filmu.
Jest on niegłupi, posiada bardzo ładną fabułę, która momentami może
złapać za serce.
Kino drogi. Nie takie klasyczne, nie od początku do końca, ale
bohaterowie odbywają osobistą pielgrzymkę – czy im się to podoba, czy
nie. Zbliżają się do siebie, zmieniają na lepsze.

Opowieść równie ładna, co „W cieniu słońca” czy „Dzienniki motocyklowe”.
Z tym, że Walter Salles z filmu na film warsztatowo jest co raz lepszy,
a „Dworzec nadziei” był dopiero jego trzecim pełnym metrażem.

Muzyczka wpada w ucho.