Jest wiek XVII. Nieurodzaj, jaki trapi burgundzkie miasto odwracają narodziny cudownego dziecka. Wykorzystywane jest przez wszystkich. Jego siostra z chęci władzy i zysku podaje się za jego matkę przypisując sobie dziewicze poczęcie na wzór Matki Boskiej. Kościół potrzebujący relikwii też chce być kreatorem życia niezwykłego dziecka. Tragiczną historię dziecka z Macon odgrywa trupa teatralna podczas uczty na dworze. Widzowie obserwując spektakl zaczynają odgrywać w nim coraz większą rolę tak, iż zacierają się granice pomiędzy spektaklem a życiem. Nawiązując do wielkich płócien Tycjana i Rubensa Greenaway snuje opowieść o winie i niewinności. Analizuje mechanizmy manipulacji, która leży zarówno u podstaw świata religii i dworu, teatru i filmu. Reżyser wykorzystuje w filmie najpowszechniejsze archetypy dziecka i dzieciństwa. Niezwykłe dzieci, późniejsi założyciele religii, miast, herosi kulturowi i święci - jak mówią wielkie mitologie - urodzeni są "inaczej": a to ze związków kazirodczych, ze związków ze zwierzętami, bez udziału mężczyzny, czy z bardzo starych rodziców. Ten niezwykły sposób urodzenia gwarantuje im bycie profetami, sprawcami zdarzeń cudownych. Innym archetypem kulturowym jest "święte dzieciństwo". Dzieci niezwykłe zachowują się często jak ludzie dorośli (wspomnijmy Hermesa, który jako niemowlę kradnie stada, czy odwołajmy się do hagiografii kościoła zachodniego - małe dzieci poszczą odmawiając piersi matki w piątki!). Archetyp narodzin z dziewicy w wielu kulturach świata rozumiany był jako narodziny czysto duchowe. W filmie Greenawaya to gra z archetypem - boskie macierzyństwo jest uzurpacją. Niezwykłość dziecka - zgodnie z logiką mitów i opowieściami apokryficznymi - zostaje usankcjonowana po śmierci. Poćwiartowana relikwia ma restytuować ład świata. Los jest ironiczny - objawiła raczej mroczny aspekt naszego człowieczeństwa. Nic nie wskazuje na to, by miała zasilić moce płodności i kreacji. W ostatniej scenie ukazuje się zmaltretowana postać z prologu - być może alegoria zrodzonej z nocy Udręki.