Chodzi o to, że w momencie, w którym Mia Farrow wchodzi na szabat, a całe zgromadzenie zaczyna gadać o szatanie, wydaje mi się, że film nieco traci na swojej atmosferze, nieopatrznie dublując się przy okazji z tym, co w tym względzie zrobił Omen. Może nie rzuciłoby mi się to aż tak bardzo w oczy, gdyby nie fakt, że dosłownie 15 minut wcześniej przejście do napisów byłoby dużo bardziej niepokojące, bo nie otrzymalibyśmy definitywnej odpowiedzi, czy naprawdę Cavete'owie to wiedźmy, czy może wszystko to to czysta paranoja głównej bohaterki, która w pewnym momencie udzieliła się również Hutchowi.