Tragiczna historia kilkunastoletniego chłopaka-sieroty, uciekiniera z obozu koncentracyjnego, zaangażowanego ponad swój wiek - z motywów osobistej zemsty - w sowiecki wywiad i rozpoznanie Armii Czerwonej podczas wojny ojczyźnianej. Mało przekonujące racje psychologiczne motywujące postępowaniem chłopaka, mętne wątki narracyjne, ale retrospekcje na bazie marzeń sennych, symboliczna wymowa niektórych postaci (starzec) i zdarzeń oraz klarowny przekaz, że w czasie wojny najwięcej tracą, są najbardziej dotkliwie poranieni i najbardziej cierpią najsłabsi, w tym w wyjątkowy sposób dzieci pozwalają doceniać dzieło Tarkowskiego ponad czasem. Bez nachalnego epatowania patosem, ojczyźniano-patriotyczną i partyjno-ideologiczną dydaktyką, bo w planie pierwszym porażająco przygnębiający obraz zniszczeń wśród organizmów żywych i substancji materialnej nie do zapomnienia. Mistrzowska robota filmowa. [zyiut: 6,5/10]